De paniek die uitbrak was van korte duur, maar de schrik zit er nog steeds goed in. Vrijdagavond 11 oktober, ingaande Jom Kipoer, sloeg een drone uit Libanon een groot gat in een muur van het nieuwe gebouw van het ouderenzorgcentrum Beth Juliana. Met een Israëlische vlag wordt het gat aan de buitenkant bedekt.

Beth Juliana is genoemd naar de grootmoeder van koning Willem-Alexander die het complex een paar jaar geleden nog bezocht. In de lobby hangt een grote foto van Juliana. Ruim 60 procent van de bewoners zijn Nederlandse overlevenden van de Sjoa. 

Eén van hen is de 83-jarige Netty Wolf, in 1940 geboren in Amsterdam, die in 1966 alija maakte. “Als er alarm is, word ik normaal gesproken naar het trappenhuis gereden,” vertelt zij. “Daar was nu geen tijd voor, dus toen het luchtalarm ging, besloot ik in mijn kamer te blijven. Na de explosie heb ik een laken over mijn hoofd getrokken.” Echt bang was ze niet. “Ik ben in de oorlog geboren en heb al meerdere oorlogen hier in Israël meegemaakt, ik ben inmiddels wel wat gewend.”

Netty Wolf vervolgt met het verhaal van de 88-jarige Marian Bing, die vlak naast haar staat. “Marian woonde tot voor kort in Kfar Aza, één van de kibboetsiem waar Hamas zo vreselijk heeft huisgehouden. Op 7 oktober heeft ze vijftien uur lang in haar mamad (‘veilige kamer’) gezeten. Helemaal in haar eentje, zonder eten of drinken. Ze had haar gehoorapparaat niet in, een geluk bij een ongeluk, waardoor ze van het verschrikkelijke geweld weinig heeft meegekregen. Haar kleinkinderen hebben alarm geslagen en uiteindelijk werd ze door soldaten bevrijd. Nu woont ze alweer een tijdje hier bij ons in Beth Juliana.”

Heeft ze, nu Israël alweer een jaar in oorlog is, wel eens overwogen om terug te gaan naar Nederland, vragen we. “Ben je gek,” antwoordt Netty Wolf, “Israël is mijn land. Die oorlog gaat wel een keer voorbij, ik blijf waar ik ben.”