Ronny zit tegenover
me, net terug van een paar nachten bij haar zoon. Natuurlijk was het gezellig, maar
dat was niet de hoofdreden van haar bezoek. Ze werd laat op de avond opgehaald om
eindelijk weer eens te kunnen slapen in een beveiligde kamer. Want in Beth Juliana,
waar Ronny al 12 jaar woont, is geen veilige plek in haar directe omgeving.
Ronny
woont op de tweede verdieping van het Tulp-gebouw. De enige beveiligde ruimte bevindt
zich op verdieping -1. Tijdens een alarm mag de lift niet gebruikt worden, en met
haar rollator is zes trappen af binnen 90 seconden onmogelijk. Bij een drone-inslag
vorig jaar werd dit schrijnend duidelijk: een drone kwam via het raam naar binnen,
met brand tot gevolg. In je kamer ben je simpelweg niet veilig.
De angst
is voor Ronny niet nieuw. Geboren op 9 oktober 1937 in Rotterdam, bracht ze haar
jeugd door in onderduik. Van Rotterdam naar Overschie, Utrecht en Gouda – telkens
ondergebracht bij andere gezinnen. Sommige liefdevol, anderen ronduit wreed. Ze
werd gepest, bang gemaakt (“De moffen komen, onder de tafel!”) en getuige van huiselijk
geweld.
Na de oorlog haalde Ronny haar MULO-diploma en ging werken
bij de NS. Aan het loket hoorde ze ooit iemand Ivriet spreken en riep enthousiast
“Shalom”, het enige woord dat ze kende. Het contact dat toen ontstond, leidde uiteindelijk
tot haar emigratie naar Israël. In Tel Aviv werkte ze in een kibboets en later bij
KLM, waar ze het schopte tot hoofd reserveringen.
Haar ouders en broer waren
haar al voorgegaan naar Israël. Toen haar moeder later in Beth Juliana woonde, besloot
ook Ronny daar haar plek te zoeken. Maar de zorgen over veiligheid lieten haar nooit
los. In 12 jaar tijd sprak ze daar regelmatig over met de leiding. Het antwoord
bleef hetzelfde: geruststellingen, maar geen structurele oplossing.
Sinds
7 oktober keren haar trauma’s in alle hevigheid terug. Opnieuw wordt haar verteld
dat ze moet schuilen. Maar nu, als 87-jarige, kan ze dat niet.
Een veilige oplossing voor een onveilige situatie.
Het nieuwe
gebouw is goed voorbereid op noodsituaties: elke verdieping heeft een mamad
– een beveiligde kamer die bescherming biedt bij een raketaanval of andere dreiging.
Deze kamers zijn letterlijk van levensbelang, zeker voor bewoners die niet snel
de schuilkelder kunnen bereiken. Op hoge leeftijd, zonder werkende lift, telt elke
seconde.
In het oude gebouw ontbreekt deze essentiële bescherming. Daar
is alleen een schuilkelder – en dat is simpelweg niet genoeg. Juist deze ouderen,
met hun beperkte mobiliteit, lopen gevaar.
Daarom is actie nodig. Met een
slimme bouwoplossing kunnen er mamads als veilige kubussen aan de gevel
van het oude gebouw worden geplaatst.
Uw hulp is onmisbaar om dit
mogelijk te maken.
