De Shlicha van Keren Hayesod in Nederland, Adi Dekel is vorige week in samenwerking met Frank van Oordt, directeur van Christenen voor Israël, afgereisd naar Israël om namens iedereen die meeleeft in Nederland steun te betuigen en met haar eigen ogen te zien waar op dit moment de nood het hoogst is. Zij is naar projecten geweest en hieronder leest u haar indringende verslag.

Aangekomen op Schiphol, kon ik bij het inchecken al voelen dat alles anders was.

Normaal gesproken wordt er bij de incheckbalie van EL AL veel gelachen en grapjes gemaakt. Nu was het stil en het voelde beladen. De security was extra alert, deden hun werk grondig en beleefd maar niet zo vriendelijk zoals ik van ze ben gewend.

Toen de steward in het vliegtuig de passagiers welkom heette, eindigde hij met de volgende woorden: ‘we hopen en bidden voor betere dagen’. Een eerste teken van de nationale rouw. 

Het eerste project dat ik samen met Frank van Oordt bezocht, was bij een tijdelijke opvang voor nieuwe oliem (immigranten) in Ashdod. Het was heel fijn om te zien dat mensen zich veilig voelden ondanks de oorlog. Alle oliem – komende uit de hele wereld – vertelden dat ze zich nooit helemaal veilig voelden in het land van herkomst om het Joodse leven te leiden wat zij voor ogen hadden. Soms moesten ze zelfs hun Joodse identiteit verbergen. Nu ze in Israël wonen, kunnen ze trots en openlijk op hun manier Joods zijn.

Het tweede project dat we bezochten was bij een van de Amigour bejaardenhuizen in Ofakim. Terroristen hebben, dit normaal gesproken rustige dorp, op 7 oktober aangevallen en meer dan 50 mensen vermoord. 

Een van de mensen die zijn vermoord, was een bewoner van het Amigour huis. Hij nam deel aan een georganiseerde reis naar de Dode Zee. De bus stopte in de buurt van Sderot waar ze gespot werden door de terroristen. De groep verstopte zich in een schuilkelder waar ze allemaal op afschuwelijke wijze om het leven zijn gebracht. 

Desondanks zeggen de bewoners van dit Amigour huis dat ze nergens anders liever zouden zijn dan de plek waar ze nu wonen en dat ze zich samen veilig voelen met de hulp van het toegewijde personeel. 

Onderweg naar Sderot reden we langs alle kibboetsen die op 7 oktober waren aangevallen. We konden alleen nog maar denken aan alles wat daar op die vreselijke zwarte shabbat was gebeurd. 

Bij aankomst in Sderot zagen we overal militairen. De stad is veranderd in een spookstad. 30.000 van de 36.000 inwoners hebben de stad verlaten. Degenen die er nog zijn, hebben allemaal een heftig verhaal. Ze kennen allemaal wel iemand die gewond is geraakt of zelf familieleden of vrienden hebben verloren.

In Sderot werden we verplicht veiligheidsvesten te dragen. We gingen naar het centrale plein om de speciale Channoekia, in de vorm van een Magen David, aan te steken die Christenen voor Israel een paar jaar geleden had gedoneerd. Lang konden we er niet blijven omdat de IDF de situatie niet veilig genoeg vond. Terwijl we daar waren hoorden we steeds de bombardementen vanuit Gaza. Heel onwerkelijk en beangstigend. Maar toen Frank van Oordt - zei dat we er allemaal zijn om het licht te brengen in Israël en Gaza - was dat heel bijzonder en emotioneel.  

Na een lange rit kwamen we aan in Jeruzalem en bezochten een van de vele hotels waar geëvacueerde families verblijven. De laatste twee maanden is het een thuis voor de honderden families uit Sderot die alles achter hebben moeten laten. De mensen die ik heb gezien liepen wezenloos rond met verdwaasde blik.

Deze mensen zitten daar sinds 8 oktober en hebben geen idee wanneer en of ze weer naar huis kunnen. Ze zijn allemaal dankbaar dat ze nog leven en veilig zijn en velen hun kinderen bij zich hebben. Ze zijn zich ervan bewust dat deze moeilijke periode nog lang zal duren en voorlopig niet voorbij is, maar ze hebben alle vertrouwen erin dat het uiteindelijk goed komt.

Zaterdagavond ben ik in Tel Aviv naar het ontmoetingscentrum geweest waar alle familieleden en vrienden bij elkaar komen van de gijzelaars. Daar heb ik gesproken met wanhopige familieleden die meer dan twee maanden niet hebben geslapen. In een klap werden deze mensen ongewild wereldnieuws, interviews op televisie, spraken zij met wereldleiders, politici, in de hoop dat zij kunnen helpen om hun geliefden vrij te krijgen.

Met de dood voor ogen

Zojuist waren we even op bezoek bij onze huisbazin om eindelijk het verlengde huurcontract te tekenen. Dat contract was al halverwege juni afgelopen, maar de relatie met onze huiseigenaar is zo goed dat we beiden het contract als een pure formaliteit zien. 

Uiteraard was de oorlog met Hamas na het zetten van de formele handtekeningen hét gespreksonderwerp. Onze huiseigenaar is momenteel druk bezig om dingen te regelen voor de soldaten. Zoals zoveel Israëli’s die voedsel en nuttige spullen inzamelen e.d. Ons aandeel beperkt zich tot het overmaken van geld naar goede doelen, zoals Keren Hayesod (de partnerorganisatie van de Israelactie).