Van 8 t/m 15 december vieren Joden over de hele wereld Chanoeka, het lichtjesfeest. Acht dagen lang worden kaarsjes in de chanoekia, de achtarmige kandelaar ontstoken, elke dag een kaarsje meer. Chanoeka brengt licht en daarmee hoop. Chanoeka is ook het feest waarop we een groot wonder herdenken en vieren. Acht dagen lang stuurt Israëlactie u verlichting, hoop, positieve gedachten of een hedendaags wonder. Acht dagen lang willen wij u niet, of niet alleen, op de hoogte houden van de verschrikkingen die in Israël en Gaza nog steeds voortduren, maar sturen wij u (ook) een positieve boodschap. 

Wat voor feest is Chanoeka? Waarom vieren we het, wat zijn de gebruiken? Onderstaande ‘Chanoeka-knop’ leidt u naar de website van het NIK waar u meer informatie vindt.

Vandaag brengen wij u het verhaal van Bedoeïenen uit het dorpje Rahat, echte helden in onze ogen, die op 7 oktober tientallen mensen hebben gered.

Dit verhaal geeft ons – en hopelijk ook u – nieuwe hoop. Het is een sprankeltje licht in deze donkere dagen. Dat licht is belangrijk, net zoals het licht dat wij verspreiden als we de chanoekia aansteken.

Het Bedoeïenendorp Rahat ligt op een half uur rijden van kibboets Be’eri. Op die verschrikkelijke Zwarte Sjabbat sprongen vier mannen uit Rahat in een jeep om hun neef Hisham, die in Be’eri verbleef, op te halen. Ze reden het gebied binnen waar Hamasterroristen bezig waren met hun verschrikkelijke terreurdaden. Toen ze vlakbij kibboets Re’im waren, zagen ze jongeren die volledig in paniek hun kant op kwamen rennen. Het waren jongeren die hadden kunnen ontsnappen van het festivalterrein waar zo bruut gemoord werd. Ze besloten ogenblikkelijk dat Hisham even moest wachten en dat zij zich eerst over deze vluchtende jongeren zouden ontfermen. Eén van hen, Ismail Alqrinawi, vertelt: “Ons geweten staat niet toe dat we die jongeren daar onder vuur zouden laten liggen. Voordat we onze neef gingen evacueren, hebben we deze mensen die op het feest waren, geholpen. We hebben minstens 30 à 40 mensen kunnen evacueren. We reden heen en weer met een volle jeep om de feestgangers naar een veilige locatie te brengen. Iedere keer omhelsden ze ons. We vroegen ze of ze okay waren, probeerden ze te kalmeren, gaven ze water, wasten hun gezichten en gaven ze een telefoon zodat ze hun ouders konden laten weten dat ze veilig waren. Daarna reden we terug om meer mensen te redden. Onderweg zagen we verschrikkelijke dingen. Het beeld van de stapels lijken die overal lagen, krijg ik niet meer van mijn netvlies.” Na enige uren en na het redden van tientallen mensen, reden ze uiteindelijk naar Be’eri om hun neef Hisham te evacueren. Die had zich, samen met een bewoonster van Be’eri, Aya Meydan, verstopt in de bosjes.

Aya zat op de fiets toen ze een enorm raketvuur boven haar hoofd hoorde. Ze nam contact op met haar man Omri, die met hun drie kinderen thuis was, in de kibboets. Omri zei dat ze meteen naar huis moest komen. Hij kon niet veel zeggen, alleen dat er groot gevaar was. Toen Aya op het punt stond de kibboets in te gaan, werd ze aangehouden door Hisham, die haar zei dat er terroristen op het terrein waren die iedereen, inclusief kinderen, vermoordden. Samen vluchtten ze en verscholen zich in de doornige struiken. Terwijl ze daar lagen, liet Hisham zijn vader weten wat er gebeurde.

                                                       Aya Meydan en Ismail Alqrinawi

“We hoorden de terroristen op de weg; ze reden op motorfietsen, auto's, quads, tractoren met ploegen. Helikopters vlogen door de lucht. Geweerschoten, rode rook in alle richtingen, een sterke schokgolf van iets dat vlak naast ons ontplofte,” schreef Aya enkele dagen na de gebeurtenis in haar blog. “Ik weet nu dat er een granaat in de schuilkelder werd gegooid waar ik zojuist had gestaan en dat de mensen daarbinnen omkwamen. De geur van vuur vulde de lucht. Allerlei raketten en granaten vlogen langs en boven ons en ik wist dat we niet omhoog moesten komen.”

Zo verstopten ze zich urenlang in de struiken en hoorden voortdurend geweervuur. Hisham kreeg contact met zijn vier neven die naar hem op zoek waren. Aya schreef in haar blog wat Hisham tegen haar zei: “Aya, m’n neven zijn er, ze zijn er echt.” Het was inmiddels al middag. De neven kwamen aanrijden, gooiden de portieren open en Aya en Hisham sprongen in de auto. Ze hadden nauwelijks een minuut gereden toen ze werden omsingeld door IDF-soldaten die met getrokken wapens op ze afkwamen. De neven riepen: “Niet schieten, wij zijn Israëlische burgers! Niet schieten!” Aya schreef: “Ik stapte uit de jeep, viel op de grond en schreeuwde ook: ‘Niet schieten!’” Op een audio-opname die van dat moment gemaakt is, huilde ze en zei treurig: "Wanneer zal dit voorbij zijn?!" Een soldaat vroeg aan Aya of ze ontvoerd was. Ze antwoordde: "Nee, ik woon in Be'eri en zij kwamen uit Rahat om ons daar weg te halen." Ze mochten doorrijden.

“De bedoeïenen zijn mensen van het land. Ze kennen de omgeving goed en wisten precies waar ze heen moesten. Onderweg zagen we verlaten en uitgebrande auto's en ruïnes zonder tekenen van leven. De horizon aan de grens met Gaza was vol rook en leek volledig verwoest,” schrijft Aya. 

De mannen brachten Aya naar het politiebureau van Ofakim. Na een paar uur in een opvangcentrum te hebben doorgebracht, werd zij samen met andere overlevenden, onder wie veel festivalgangers, vanwege de aanhoudende bedreigingen in Ofakim, in bussen richting Be’er Sheva gezet. Aya’s man Omri en hun kinderen wachtten nog steeds op de evacuatie uit hun veilige kamer in Be’eri, die pas de volgende dag zou komen. In de bus kreeg Aya een telefoontje van de neven. “Aya, we laten je niet helemaal alleen,” zeiden ze. “Maar ik zit in de bus naar Be’er Sheva,” antwoordde ze, “ik kan echt niet uitstappen.” Onderweg belden ze haar opnieuw: “Kijk uit je raam,” zei één van hen. Dat deed ze en ze zag dat haar redders haar vergezelden. “Als je niet uit de bus kunt komen, rijden we naast je. We zijn er voor je,” zeiden ze.

                                                               Chanoeka sameach!