Zondag 8 oktober hebben wij voor het eerst een beroep op u gedaan. Hoewel we toen nog niet alle details over de verschrikkingen kenden, was de ernst van de situatie meteen duidelijk. Het was glashelder dat er veel geld nodig was om de slachtoffers te kunnen helpen. We vroegen u om hulp, om financiële steun. Die vraag was niet aan dovemans oren gericht. U hébt geholpen, u hébt gedoneerd. Op het moment van schrijven staat onze teller op 1,9 miljoen aan donaties! Dank voor al uw bijdragen! 

Hoe nu verder? Het leed in Israël is nog steeds niet te overzien. Tienduizenden mensen, volwassenen en kinderen, zijn zwaar getraumatiseerd. Ruim 230.000 Israëli’s uit zowel het zuiden als het noorden, zijn geëvacueerd naar het midden van het land. Het kan nog jaren duren voor de bewoners van kibboetsiem in het getroffen zuiden terug kunnen. In veel gevallen niet naar hun eigen huis, simpelweg omdat hun huis te zwaar beschadigd is of zelfs volledig verwoest is. Onze voorzitter, Rob Voet, heeft onlangs ter plaatse de situatie bekeken. In deze nieuwsbrief doet hij verslag van zijn reis. Lees zijn verhaal. En mogen wij u nogmaals vragen om te doneren voor de zo noodzakelijke traumabehandeling van de slachtoffers? Ook als u al gedoneerd hebt … We kunnen en mogen nog niet stoppen. Onze solidariteit met Israël is diepgeworteld, onze steun is en blijft hard nodig, heel hard.

Ik heb lang getwijfeld of ik nù naar Israël zou gaan. Ik wilde niet in de weg lopen, geen ramptoerisme bedrijven. Mijn vrouw Hadassa en ik besloten samen een week naar Israël te gaan. Zij om lezingen te geven aan zorgprofessionals in ziekenhuizen (daar vertelt ze hieronder zelf over), ik om de projecten die wij als Israëlactie steunen, te bezoeken en waar mogelijk een luisterend oor en een helpende hand te bieden.

Ik ben zo blij dat we deze reis gemaakt hebben. Ik wil u graag vertellen over alle ontmoetingen, maar daar is in deze nieuwsbrief geen ruimte voor. Misschien in een volgende uitgave. Voor nu beperk ik mij tot één verhaal, één ontmoeting. Een ontmoeting met oude bekenden. Wat zij hebben meegemaakt is exemplarisch voor de verschrikkingen die zoveel Israëli’s hebben meegemaakt en nog dagelijks meemaken.

Shai en Chava Hermes ken ik al zo’n 20 jaar. Shai was ooit burgemeester van Sha'ar HaNegev en de toenmalige Collectieve Israël Actie (CIA) bood daar ondersteuning met diverse projecten. 

Shai en Chava en hun gezin zijn vreselijk geraakt op 7 oktober. Ze woonden in Kfar Aza, de kibboets waarvan Shai één van de oprichters was. Bij het weerzien met Shai slaat de schrik mij om het hart. De kwieke, ferme en trotse man die ik kende, was gebroken. Zijn houding, zijn ogen, ze spreken boekdelen. “We have to keep smiling,” is het eerste dat hij tegen me zegt. Vóór 7 oktober hadden Shai en Chava een moeilijke tijd. Bij Chava was acute leukemie vastgesteld. Toen op Simchat Tora de terroristische aanslag plaatsvond, was zij net klaar met de behandeling. 

Het huis van Shai en Chava was iets hoger gelegen. Als door een wonder bereikten de terroristen hen niet. Hun zoon Omer was ongerust over zijn ouders en probeerde naar hen toe te gaan. Onderweg werd hij doodgeschoten. Shai en Chava’s dochter was net op 2 oktober bevallen van hun tweede kind. Samen met haar man, twee kinderen en de hond verstopte ze zich in de safe room. Haar man kwam op het idee om de ingang naar de kamer te verbergen achter een boekenkast. “Anne Frank,” dacht ik meteen. De terroristen kwamen in hun huis, duidelijk hoorbaar. Het hele gezin, ook de kinderen en de hond, bleven muisstil, 10 uur lang. Ze werden niet ontdekt. Toen het leger kwam om de overgebleven bewoners te bevrijden, konden de soldaten hen ook niet vinden. Ze durfden nog steeds geen geluid te maken. De buren vertelden de militairen dat het gezin in huis moest zijn en uiteindelijk werden ze gevonden en gered, net zoals Shai en Chava. 

Shai liet me een filmpje zien. Ik zag hoe zij, toen het donker was, samen met anderen en begeleid door militairen, Kfar Aza verlieten. Ze gingen naar Kibboets Shefayim, waar de evacuees werden opgevangen.  De ruimte was erg klein, voor Shai en Chava niet te doen, ze zijn al op leeftijd (Shai is 80, Chava 75). Ze werden overgebracht naar een wat ruimere (tijdelijke) behuizing in de buurt van Netanya. 

Shai en Chava weten niet hoe hun toekomst eruitziet. Kunnen zij ooit terug naar Kfar Aza? De wederopbouw gaat jaren duren, volgens de overheid minstens drie jaar. Op hun leeftijd is dat een te lange periode om te kunnen overzien. Maar willen ze wel terug naar de plek waar vreselijke dingen zijn gebeurd, waar hun kind is vermoord, waar zoveel woningen zijn vernield? Het voelt voor hen niet goed. Met een zwaar hart neem ik afscheid, het is moeilijk om deze sterke mensen zo geraakt te zien. Ze willen en moeten sterk blijven en glimlachen en praten, maar hun ogen vertellen een ander verhaal. 

Rob Voet

Uit mijn praktijk – ik ben kindertherapeut en poepexpert – weet ik dat poepproblemen bij kinderen alles te maken hebben met stress, spanningen en onaangename ervaringen. Stress is niet alleen vaak de oorzaak van poepproblemen, maar vaak ook andersom, het gevolg ervan. 

Onder de tienduizenden getraumatiseerde slachtoffers in Israël zijn veel kinderen. Poepproblemen komen dan ook heel veel voor (ook bij volwassenen trouwens). Zoals velen wilde ik graag iets dóen, iets praktisch bijdragen aan het verwerken van trauma’s en het weer opbouwen van het land. Mijn kennis ter beschikking stellen, lag dan ook voor de hand. Toen ik het er met Rob, mijn man, over had en hij zei dat hij graag naar Israël wilde om projecten te bezoeken en steun te betuigen, was de beslissing snel genomen: we gingen samen.

Op sommige momenten werden we met de neus op de feiten gedrukt, merkten we hoe slecht het land eraan toe is. Direct al bij aankomst op Ben Gurion Airport: geen mens te bekennen, we waren binnen een paar minuten door de douane. Of toen we gingen eten bij een restaurant in Jeruzalem dat ons door het hotel was aanbevolen. De receptionist had voor ons gereserveerd. Bij aankomst in het restaurant werden we door de eigenaar welkom geheten: “Goedenavond mevrouw en mijnheer Voet (!), welkom. Wat fijn dat u er bent, onze eerste buitenlandse gasten sinds 7 oktober …”

Verdeeld over twee dagen heb ik drie lezingen gegeven. Om te beginnen in het Shaare Zedek ziekenhuis in Jeruzalem. In een volgepakte kamer heb ik geprobeerd in een uur tijd zoveel mogelijk uitleg te geven over de methode die ik heb ontwikkeld, de Methode SuperPoeper®️. Iedereen luisterde aandachtig, er werden goede vragen gesteld. Aan het eind van mijn lezing zegt het hoofd van de kinderafdeling dat hij veel interesse heeft in een samenwerking. We spraken over het vertalen van mijn boeken, app en online programma’s in het Ivriet. Wie weet wat daaruit voortkomt. Next stop: Shamir Medical Centre in Be’er Ya’acov, dichtbij Rishon LeZion. In een warme collegezaal word ik verwelkomd door circa 25 à 30 zorgprofessionals. Na afloop van mijn lezing vraagt de kinderpsychloog of ik haar op weg kan helpen met hulp aan wat oudere kinderen. Natuurlijk doe ik dat, we hebben inmiddels app-contact. De volgende dag spreek ik in het Hillel Yaffe Medical Centre in Hadera. Een ziekenhuis dat wij redelijk goed kennen omdat Israëlactie hier in het verleden projecten heeft gefinancierd.  

Een dag later sluiten we een intensieve en vermoeiende reis af. Het voelt goed dat ik, in de vorm van het overdragen van kennis, iets heb kunnen achterlaten.

Hadassa Voet

Maart 2019 overleed mevrouw L. – kinderloos. Haar nalatenschap was geheel bestemd voor Israëlactie. In haar testament had ze bepaald dat een deel van haar nalatenschap bestemd moest worden voor gehandicapte kinderen. Deze wens van de overledene sloot naadloos aan bij één van onze projecten: ADI Negev, een dorp in het zuiden van Israël waar jongeren met een meervoudige beperking (geestelijk én lichamelijk) een waardevol leven in een veilige omgeving wordt geboden. Adi Negev ontvangt geen financiële steun van de Israëlische overheid, de instelling is volledig afhankelijk van donaties.

Adi Negev biedt de gelegenheid van begeleid wonen, er zijn therapieruimten, er is een school, een zwembad en een manege voor therapeutische doelen. Er worden verschillende vormen van therapie gegeven, van fysiotherapie tot spraaktherapie, muziek- en kunsttherapie. Verder zijn er diverse programma’s die gericht zijn op het sociaal welbevinden van de bewoners.

Het geld uit mevrouw L.’s nalatenschap is helemaal volgens haar wensen besteed, het was goed voor een jaar lang therapie voor 220 kinderen!

Brengt dit u op een idee? Neem dan vrijblijvend contact op met Andrea de Roos, onze notarieel juriste, op 020-6448429 of per e-mail aan [email protected]. 

Zondag 24 maart vieren we Poeriem. Eén van de mitswot op die dag is misjloach manot, het sturen van geschenken aan vrienden, collega’s, buren en kennissen. Geschenken in de vorm van snacks, snoep, lekkere drankjes.

Israëlactie biedt u een nieuw, tijdbesparend alternatief om deze mitswa te vervullen: het misjloach manot certificaat! Stuur ons een donatie van minimaal 18 euro plus naam en adres van degene die u met dit certificaat een vrolijk Poeriemfeest wilt wensen. Wij zorgen voor de rest. 

De opbrengst van deze Poeriem-actie wordt volledig besteed aan traumabehandeling van de slachtoffers van 7 oktober in Israël. Ga naar onze website en bestel zoveel mogelijk certificaten. Ga dit jaar voor deze dubbele mitswa: een attentie voor al uw vrienden en kennissen én een bijdrage aan de dringend noodzakelijke traumabehandeling in Israël.

Israël bestaat ruim 75 jaar. Maar het Joodse land heeft een oud verleden, zoals iedereen weet die een beetje op de hoogte is van de Joodse geschiedenis. Bij iedere verjaardag in Joodse kring wens je elkaar: tot 120! Van Israël willen we uiteraard dat het land veel en veel ouder wordt. Eigenlijk dat medinat Israeel (het land Israël) het eeuwige leven heeft. Dat laatste geldt natuurlijk niet voor ons, eenvoudige stervelingen, maar een land hoort zijn inwoners gewoon te overleven.