Zondag 11 februari vond in Amsterdam een muzikale avond plaats, een avond met een gouden randje. Gad Lev, een in Nederland wonende Israëlische violist, wilde ‘iets doen’ voor de slachtoffers van het bloedbad op 7 oktober. Nadat hij was benaderd door Anat Tetro die iets bijzonders voor haar verjaardag wilde doen, zegde hij toe een benefietconcert te geven waarvan alle baten bestemd werden voor traumabehandeling van wezen en slachtoffers in Israël. Zijn collega’s Janos Konrad (viool), Suzanne Dijkstra (altviool) en Sebastiaan de Rode (cello) had hij snel aan boord. De NIHS bood de grote zaal in het Joods Cultureel Centrum gratis aan, drankjes werden bekostigd door de familie Weijel en ook de ‘bring-them-home-speldjes’ die werden verkocht, werden gesponsord. Kortom: er waren geen kosten, de volledige opbrengst van de 280 verkochte kaartjes, de drankjes en de speldjes kan naar Israël worden overgemaakt. 

Op dit moment staat de teller al boven de 10.000 euro. Israëlactie-voorzitter Rob Voet deed aan het eind van de avond een oproep aan alle aanwezigen om daar bovenop nog een donatie voor dit doel over te maken. Wij hopen dan ook op een nóg hogere opbrengst.

Dankjewel Gad Lev en collega’s, dankjewel NIHS, dankjewel sponsors en dankjewel enthousiast meezingend publiek. Dit was een mooie avond met een prachtige opbrengst.

(foto: Yaffa Cohen)

De saamhorigheid in Israël is na 7 oktober groter dan ooit. Overal in het land ontstaan prachtige initiatieven, op ieder denkbaar terrein. Eén daarvan is Peace of Mind. De organisatie coördineert het aanbod gratis en sterk-gesubsidieerde therapie voor iedereen die getroffen is door de oorlog tussen Israël en Hamas. Echt iedereen!

Er zijn programma’s die geen specifieke doelgroep hebben, maar ook programma’s die zich specifiek richten op Joden uit de orthodoxe gemeenschap, op moslims of LGBTQ’ers uit de Palestijnse gemeenschap. Een paar voorbeelden:

Betterhelp, een netwerk van meer dan 30.000 erkende therapeuten, biedt een half jaar gratis professionele, betaalbare en gepersonaliseerde online therapie. Voor iedereen die hier behoefte aan heeft.

Talkspace, een Amerikaans-Israëlisch bedrijf, staat ook open voor iedereen die getroffen is door de oorlog. Iedere gebruiker krijgt een eigen Hebreeuwstalige psychiater, psycholoog, maatschappelijk werker of creatief therapeut toegewezen voor maximaal vier sessies via telefoon of videogesprek.

Ruh Care is een online platform dat gebruikers via chat, telefoon of videogesprek verbindt met moslimtherapeuten voor één tot vier gratis sessies. Ruh Care staat open voor iedereen, maar richt zich op de moslimgemeenschap.
Akshiva, met 108 therapeuten, rabbijnen en onderwijsgevenden, richt zich op ultraorthodoxe jongeren en volwassenen. 

Ook Havinenu, dat hulp biedt bij het bestrijden van angsten bij kinderen en volwassenen, richt zich op de orthodox-Joodse gemeenschap.

Palestijnse LGBTQ’ers kunnen terecht bij Al Khat, een hotline via chat of telefoon voor hen die in nood zijn.

Meer informatie? Ga dan naar de website van Peace of mind.

Helaas wordt niet iedere vorm van traumatherapie in Israël gratis of met een stevige subsidie aangeboden. Duizenden en duizenden Israëli’s zijn aangewezen op de reguliere psychische zorg. Hoe eerder zij behandeld kunnen worden, hoe beter. Hier is veel geld voor nodig, nú en de komende jaren. Mogen wij (nogmaals) een beroep op u doen?

In de vorige nieuwsbrief besteedden wij aandacht aan de reis naar Israël die onze voorzitter Rob Voet samen met zijn vrouw maakte. Rob vertelde over een ontmoeting met oude bekenden, Shai en Chava Hermes uit kibboets Kfar Aza. Vandaag vertelt hij over een andere ontmoeting, met de directeur van jeugddorp Ramat Hadassah, Dr. Moran Betzer-Tayar, ook een oude bekende.

Bij aankomst in Ramat Hadassah staat Moran ons al op te wachten. Samen maken we een rondje over het terrein en Moran laat onder andere twee gebouwen zien die dringend gerenoveerd moeten worden. De therapieruimte, die juist nu zo intensief gebruikt moet worden, is te klein, te oud en in de huidige staat eigenlijk niet geschikt. De renovatie is begonnen, maar er is nog veel geld nodig om die af te kunnen ronden. Ook het gebouw waar oliem chadasjiem (nieuwe immigranten) uit Rusland, Oekraïne, Belarus en Kazachstan worden opgevangen en gehuisvest, is dringend aan een stevige renovatie toe. Moran vraagt ons nogmaals om financiële hulp om deze verbouwingen mogelijk te maken.

We lopen nog wat rond, komen oude bekenden tegen, en zien dan voor het gebouw waar de eetzaal zich bevindt, een prachtig indrukwekkend rood bloemenveld. Moran legt uit dat dit bloemenveld door de kinderen is gemaakt met hoefijzers, die geluk moeten brengen en staan voor het aantal gegijzelden.

Na de lunch excuseert Moran zich, ze laat ons over aan haar medewerkers. Zelf moet ze dringend naar Tel Aviv.

Een paar dagen later komen we erachter waarom Moran zo haastig weg moest. We komen haar weer tegen in Tel Aviv, op het plein voor het Museum of Art, dat nu het ‘Hostages Square’ genoemd wordt. Elke dag gaat Moran eerst een paar uur aan het werk in ‘haar’ jeugddorp, Ramat Hadassah, om daarna dit ‘familieplein’ te bezoeken. Het is de plek waar families en vrienden elkaar ontmoeten en elkaar steunen in hun angsten, zorgen en verdriet.

Moran stelt ons voor aan haar familie, ze vertellen ons hun verhaal. Een neefje van Moran’s man (een kind van zijn zus), is gekidnapt. De hele familie maakt zich natuurlijk enorme zorgen, nu al maandenlang. We praten met de zus en de moeder van de jongen, een beetje stamelend. Wat zijn de juiste woorden om deze radeloze mensen te steunen? We lopen nog wat rond over het plein, stil en in gedachten, en steken dan door naar een gebouw waar we kennismaken met het burgerinitiatief BFF, Better Family Forum. Het is ongelooflijk om te zien wat hier allemaal gebeurt. Honderden vrijwilligers zijn hier 24/7 actief om de families van de gegijzelden op te vangen. Die vinden hier een luisterend oor, er worden maaltijden voor ze gekookt. De warmte en de eenheid is goed voel- en zichtbaar. We ontmoeten ouders van ontvoerde kinderen die ons hun verhaal vertellen. Dat is flink emotioneel. Vader Dani Miran, één van de initiatiefnemers van BFF, vertelt over zijn zoon Omri uit Nahal Oz. Een andere vader, Malki Shem Tov, vertelt hoe zijn zoon ontvoerd is van het Nova-festival. We voelen hun wanhoop. Voor we weggaan, kijken we ook even op de andere verdiepingen van het gebouw, dat belangeloos beschikbaar is gesteld door de eigenaar. We zijn diep onder de indruk, wat een organisatie! Uiteindelijk gaan we met een goed gevoel terug naar ons hotel. 

Rob Voet

Ook op onze social media voelen we vrijwel dagelijks de impact van 7 oktober. Niet alleen vanwege de posts die we zelf plaatsen, maar ook doordat we, in overdrachtelijke zin, proberen elkaar vast te houden. Door het delen van elkaars verhaal. Door ervoor te zorgen dat de emoties uit Israël ook via onze kanalen gezien en gehoord worden. Volg ons op Facebook en Instagram!

Voor een bijeenkomst met collega’s (sjlichiem, vertegenwoordigers van Keren Hayesod) uit de hele wereld was ik iets minder dan een week in Israël. Het was goed elkaar weer te zien, elkaar te spreken en gevoelens met elkaar te kunnen delen. We bezochten, zoals altijd, een paar projecten, om op de hoogte te blijven. Een dag later gingen we slachtoffers van 7 oktober ontmoeten en dat wierp zijn schaduw vooruit. Eén van die ontmoetingen, met Raz Ben Ami, wil ik hier met u delen.

Raz (57) werd samen met haar man Ohad die 7e oktober ontvoerd vanuit hun huis in kibboets Be’eri. Na 54 dagen werd zij vrijgelaten, Ohad wordt nog steeds gevangengehouden. 

Raz vertelde ons over de momenten vlak voordat de terroristen hun huis binnenvielen. Hoe haar man in zijn arm werd geschoten toen hij het raam wilde sluiten. Hoe zij zich onder de dekens verstopte en de terroristen haar niet opmerkten toen ze de safe room binnengingen en haar man op brute wijze ontvoerden. Een andere terrorist die opnieuw binnenkwam, ontdekte haar en sleurde haar mee. Op blote voeten en alleen gekleed in een pyjama werd ze ontvoerd naar Gaza. Hoewel het haar erg zwaar viel, vertelde Raz over haar tijd in gevangenschap. Wij zeiden dat ze het niet hóefde te vertellen als dat zo moeilijk voor haar was. Maar ze beet door, ze wilde per se haar verhaal doen. Ze wil dat de hele wereld weet wat er gebeurd is. En wat ze het allerliefste wil: haar man Ohad weer in haar armen sluiten. Na de ontmoeting met Raz gingen we aan tafel voor het diner. Natuurlijk hadden we het maar over één ding: het verhaal van Raz en dat het nu zo raar voelde om te gaan eten. Dat er nog steeds 136 mensen in Gaza in tunnels zitten, hongerig, moe en bang. De sfeer tijdens het diner was bedrukt, iedereen was stil, er werd niet veel gegeten. We realiseerden ons dat wij allemaal veranderd zijn na 7 oktober, we zijn niet meer dezelfde personen. En Israël is niet meer hetzelfde land, niet meer dezelfde maatschappij. 

De laatste dag van mijn verblijf had ik een paar uurtjes tijd om vrienden te ontmoeten. We gingen naar een restaurant op de Hayarkon, op minder dan vijf minuten afstand van het ‘Hostages Square’, het plein waar familieleden van slachtoffers dagelijks bijeen komen, om samen te zijn, om troost bij elkaar te zoeken. Het restaurant zat vol met jonge mensen, die aten, dronken en dansten. Even voelde alles normaal. Het leven is een vat vol tegenstellingen ...

Adi Dekel

Weg van huis en haard
De bewoners van kibboetsiem en mosjaviem langs de Gazastrook zijn na de verschrikkingen van 7 oktober uitgeweken naar elders. Enkelen zijn teruggekeerd om de boel draaiende te houden, want koeien moeten worden gemolken e.d. Ook langs de grens met Libanon moesten bewoners huis en haard verlaten om te voorkomen dat Hezbollah hen hetzelfde zou aandoen als wat Hamas deed met bewoners in het zuiden ...