Vandaag is het 216 oktober

Deze website maakt
gebruik van cookies

bekijk onze algemene voorwaarden

Column Harry Polak

Tot zijn pensionering in 2012 was Harry Polak (1947) als kwaliteitsadviseur werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg. In 2016 maakten hij en zijn vrouw Irith alija: ze emigreerden naar Israël, waar hun jongste dochter toen al woonde en hun oudste later volgde. Na een aantal jaren in Herzliya wonen ze nu in Raänana.
< terug
Portret Harry Polak

Alarm

dinsdag 14 november 23, 12:00

In Raänana hebben we iets meer dan tien keer alarm gehad. In Tel Aviv is het tot nog toe zeker drie tot vier keer zoveel geweest. De hoofdstad van seculier Israël valt in de prijzen. Rond Gaza is het veel en veel erger. De Iron Dome (kipat barzel) haalt gelukkig bijna alles uit de lucht. Baroech Hasjeem, zeggen de meeste Israëli’s dan. Als een Hamasraket toch door de beschermingswal van de Iron Dome heen breekt, dan is er doorgaans aanzienlijke materiële schade. Er kunnen ook gewonden vallen en soms zelfs doden. Het lage aantal slachtoffers (ieder slachtoffer is er natuurlijk één te veel) komt door de vele schuilkelders en schuilkamers in de latere generatie huizen. In Gaza zouden de inwoners daar een moord voor plegen, doch Hamas doet niet aan schuilkelders. Zij houden het bij tunnels en ondergrondse schuilplaatsen voor hun leiders. En waarschijnlijk ook de gegijzelden uit Israël.

Als de sirenes klinken, is het voor ons inmiddels routine. We laten bij wijze van spreken alles uit onze handen vallen en lopen rustig naar onze schuilkamer, de mamad. Ons hondje tippelt braaf mee. Mamad is een afkorting van meerchav moegan diratie, ‘beschermde ruimte in een woning’. Deze kamer heeft extra dikke betonnen wanden plus een stalen luik in het raam en een stalen deur. Er is ook een aparte airco aanwezig.

Het is gek wat die alarmen met je doen. Een gierend geluid of vergelijkbaar lawaai van een auto maakt dat je direct op scherp staat. Je hele lijf is geconditioneerd op het geluid van de sirenes van het luchtalarm. In Raänana zitten we verder weg van Gaza dus hebben we even de tijd om ons naar de mamad te begeven. We hebben hier sowieso niet te klagen met slechts zo’n tien keer alarm. Vaak in de avonduren. Tot nog toe geen enkele keer ’s nachts. Dat hebben we wel eens anders meegemaakt tijdens een vakantie in Tel Aviv toen we midden in de nacht wakker schrokken van het luchtalarm. 

Als we in de mamad geduldig afwachten tot het voorbij is - in principe moet je daar tien minuten blijven zitten na het alarm - dan tellen we de ‘boems’. Iedere boem is in principe een onderschepping van een Hamasraket. In Tel Aviv hoorden we ook onlangs een boem zonder dat er alarm was geweest. Onze dochter zei dat er dan een raket in zee was gevallen. 

Alarm als je onderweg bent met de auto is wat vervelender. Aangeraden wordt om te stoppen aan de kant van de weg, uit te stappen en naast de auto te gaan liggen met je handen over je hoofd. We hebben inmiddels twee of drie keer meegemaakt dat we waren gestopt, maar de meeste anderen bleven doorjakkeren. Tegen de instructie in bleven we in de auto zitten.

Typisch Israël, iedereen doet waar hij of zij zin in heeft, al is er in noodsituaties sprake van gedisciplineerd gedrag. Israëli’s zijn wel goed, maar niet gek.