Afscheidsbrief

“Hoi - ik wil me bij je verontschuldigen”
Alles begon op donderdag. We dansten en hadden plezier. Vrijdag kwam en het was geweldig, we zagen vrienden die we lang niet gezien hadden, iedereen kwam om het leven te vieren.
Het wordt zaterdagochtend - zonneschijn, de zon komt op en verlicht ons. We dansen allemaal en zijn gelukkig. Sommige vrienden beginnen te vertrekken.
Plotseling zien we raketten. Ik ben niet zo bang, ik kom uit het zuiden en ben eraan gewend.
Hé, ik zie ook parachutes. Ik hoop dat ze niet geraakt worden.
Ik hoor ook schoten. Wat is hier aan de hand?
Opeens zien we de pick-up truck naderen. De parachutisten dragen een uniform dat niet van ons is. Ze schieten en doden iedereen.
Ze hebben Shai vermoord ... ze hebben Adi vermoord ...
Ze ontvoeren een meisje dat haar vriend vasthoudt die net vermoord is.
Plotseling zie ik jou naar de struiken rennen. Ik verstop me daar en maak geen geluid.
Je zit in een struik dichtbij me en begint te huilen.
De terrorist staat boven de struik waar ik me onder verstop en ik bid dat hij me niet ziet. Ik bid zo hard, iets wat ik nog nooit in mijn leven heb gedaan. God verhoort mijn gebed.
Maar jij stopt niet met huilen, want elke seconde wordt er iemand neergeschoten en vermoord.
Ze zien jou en trekken je uit de struiken. Ze zijn met z’n vieren, jij bent alleen.
Je schreeuwt om hulp.
Eén van hen slaat je om je stil te krijgen en je probeert je te verzetten, terwijl je in mijn richting kijkt, zoekend naar hulp.
Als ik tevoorschijn kom, worden we allebei vermoord en ik wil leven!
Ik blijf stil zitten en ze beginnen je uit te kleden.
Ik wil schreeuwen maar de woorden komen er niet uit.
Ze draaien je op je buik en beginnen je te verkrachten, de een na de ander.
Ze draaien je weer om en willen dat je naar hen kijkt en zelf ziet dat zij de winnaars zijn en jij - de verliezer.
Je begint in mijn richting te kruipen en ik bid dat er iets zal gebeuren, dat iemand hen zal doden en dat het goed met je zal gaan. Maar terwijl je kruipt, schieten ze op je.
Ze vermoorden je. Maar niet voordat ze je lichaam en ziel hebben vermoord.
Ik zat uren in de bosjes en kwam niet tevoorschijn.
Ik had zo'n dorst en zag je waterfles bij je staan. Maar ik kon de gedachte niet verdragen dat ik je niet had gered. Dus van jouw water drinken? Ik verdien het niet!
Nu ben ik op mijn dieptepunt. Ik kan niet meer leven. Ik zie jouw blik elke dag, onder de douche, als ik slaap, in mijn kamer.
Ik ben niet meer teruggegaan naar mijn werk.
Ik ben bij je thuis geweest. Ik heb je ouders niet verteld wat je hebt meegemaakt, maar ze kregen te horen dat je lichaam was gemarteld.
Ik was daar getuige van. En ik smeek je om vergiffenis.
Ik ben op weg naar jou, naar de andere wereld. Ik beloof je dat ik je daar zal redden en beschermen.
Ik smeek om je vergiffenis,
Maak je geen zorgen, ik heb een brief achtergelaten voor mijn familie, dat ik van ze hou en ze een leven lang liefheb.
Mijn zus moet bevallen. Ik dacht misschien te wachten en mijn neefje te ontmoeten.
Maar het is beter dat hij de oom die jou niet kon redden, niet ontmoet.
Het is niet erg.
Ik zal van daarboven over hem waken.