Nog steeds zijn niet alle door Hamas gegijzelde Israëli’s vrijgekomen. En Hamas is nog steeds niet volledig verslagen - voor zover dat kan. Er zijn gelukkig bij het eerdere bestand ontvoerde Israëli’s vrijgekomen (in ruil voor Palestijnse gevangenen) en Hamas is inmiddels ernstig verzwakt. Die twee zaken worden op één lijn gesteld (vrijkomen én verslaan) als de doelen van de huidige oorlog. Doch er zit een forse spanning tussen beide doelen.

Doorvechten om Hamas helemaal te verslaan, betekent in ieder geval dat er geen enkele gekidnapte Israëli vrijkomt. De kans is groot dat Hamas alle ontvoerden zelfs zal doden als de complete nederlaag dichterbij komt. Daar schieten ze niks mee op, dat is pure wraak.

De strijd helemaal of tijdelijk staken, maakt de kans groter dat Hamas ontvoerde Israëli’s zal vrijlaten. Niet allemaal, doch fasegewijs. In dat geval zal Hamas, zij het zwaargehavend, de oorlog overleven.

De families van de gekidnapte personen dringen al tijden aan op het laatste. Logisch, zij willen hun geliefden zo snel mogelijk terug. De gegijzelden zullen ongetwijfeld een ernstig psychisch trauma hebben opgelopen. En mogelijk zijn ze ook fysiek beschadigd, want als je medicijnen nodig hebt en je krijgt ze niet of in beperkte mate, tast dat je lichamelijke gezondheid aan.

Bij een recente peiling onder Israëli’s (Joods en Arabisch) was te zien dat een meerderheid onder de Joodse Israëli’s (47%) ervoor was om het vrij krijgen van gegijzelden (zelfs staken van de strijd tegen Hamas) voorop te stellen. Andere Joodse Israëli’s (42%) hadden doorvechten als hoogste prioriteit. Het verschil is niet heel groot. Opvallend was dat er onder de Arabische Israëli’s een absolute voorkeur (69%) was voor het vrij krijgen van de gegijzelden; verslaan van Hamas werd nauwelijks (8%) als doel gezien.

Onder de aanhangers van Ben Gvir en Smotrich is een duidelijke voorkeur voor doorgaan met de oorlog tot het bittere einde. Zij willen niets liever dan terug naar Gaza en daarvoor zal Hamas natuurlijk eerst opgerold moeten worden. In hun kring zal vast minder sprake zijn van gegijzelde familieleden, want hun achterban bevindt zich vooral in Judea en Samaria (Westoever) en niet in de woonplaatsen rond Gaza.

Voormalig stafchef Gadi Eisenkot die samen met Benny Gantz in het oorlogskabinet zit, is er niet erg van overtuigd dat het compleet verslaan van Hamas mogelijk is. Zijn prioriteit ligt bij de vrijlating van de gegijzelden. Hij heeft zijn zoon in Gaza verloren en ook nog een neef.

Iedereen is bezig met de gegijzelden en velen tonen daarom een geel lint en dergelijke. Uiteraard is er veel publieke aandacht voor de gesneuvelden en de soldaten die elke dag nog steeds hun leven in de waagschaal stellen voor de strijd met Hamas. Wij dragen geen geel speldje en we hebben ook geen geel lint aan onze auto hangen. Dat is voorbehouden aan familie of vrienden van de gegijzelden, vind ik. Die hebben het ongelooflijk zwaar en daar kunnen wij ons niet echt een voorstelling van maken. Al doen we nog zo ons best om mee te voelen.