Israël heeft al jaren een groot PR-probleem. Voor een deel eigen schuld, voor een deel vanwege selectieve verontwaardiging door de boze buitenwereld. Want selectief is het dat bijna niemand zijn mond opendoet als er horden Palestijnen in Syrië worden omgebracht, maar als Israël Palestijnen doodt bij militaire acties, dan is de wereld te klein. Het akelige is dat het PR-probleem met de jaren steeds erger is geworden en het eind van de toename niet in zicht is.

Wat het eigen aandeel betreft. De achtereenvolgende rechtse regeringen hebben het imago van de Joodse staat geen goed gedaan. De huidige regering spant de kroon. Niet verbazingwekkend, want er zijn ministers die zo ongeveer maling hebben aan de opinie van de rest van de wereld. Voor hen is het ‘right or wrong, my country’. Dat de Joodse staat hen aan het hart gaat, daar is op zich niks mis mee. Alleen met de manier waarop zij louter Joden vooropstellen, maak je geen goede sier in de wereld. En ook niet in Israël zelf trouwens. Ben Gvir en Smotrich laten aan alles merken dat ze een grondige afkeer hebben van Arabieren. Niet alleen de Palestijnen op de Westoever (Judea en Samaria) en in Gaza, ook binnen Israël zelf. Of zij het nu leuk vinden of niet, die Arabieren zijn staatsburgers, dus Israëli’s. Arabieren, of zoals ook wordt gezegd, Palestijnen met een Israëlisch paspoort.

Netanyahu doet in dit opzicht ook een flinke duit in het zakje. De premier beheerst het Engels tot in de puntjes en hij heeft jarenlange ervaring als het gezicht van Israël naar buiten. Toch laat hij steeds meer grote steken vallen in mijn ogen en die van veel Israëli’s. Het komt nu vooral omdat hij afhankelijk is van zijn extreme regeringspartners. Die zouden niets liever willen dan (grote delen van) de Westoever annexeren en ze zijn mordicus tegen een Palestijnse staat. Dat zijn veel Israëli’s op dit moment, terwijl de wereld daar alle heil van verwacht. Bepaald naïef, want voor veel Palestijnen betekent een Palestijnse staat het opdoeken van de Joodse staat (‘Palestine will be free, from the river to the sea’).

In plaats van dat Israël zegt dat het een voorstander is van de twee-statenoplossing en dat zij daar alles voor zullen doen, maar dat dan ook van de Palestijnen verwachten, wordt er alleen maar geroepen dat ze tégen een Palestijnse staat zijn. Dom, dom, dom.

In deze oorlog met Hamas verliest Sinwar met zijn terroristenbende de oorlog op het slagveld, doch qua PR hebben ze deze oorlog al lang gewonnen. Ze hebben daarvoor wel grote offers moeten brengen, maar dat maakt hen kennelijk niks uit. Het bewijs daarvoor las ik in een recent artikel over de naderende slag om Rafah. Sinwar zegt met groot genoegen dat zij Israël in de val zullen lokken en voor grote aantallen Gazaanse doden zullen zorgen. Dan moet Israël onder druk van de wereldopinie de oorlog in Gaza stoppen. En kan Sinwar de overwinning uitroepen. Israël terug bij AF en ontvangt niks behalve hoon.