Vorige sjabbat zijn we sinds maanden weer een beetje de natuur in geweest. Vanaf de 7e oktober hebben we dat niet meer gedaan. In de eerste weken na die fatale datum gingen we überhaupt nauwelijks de straat op, behalve voor boodschappen, doktersbezoek en dat soort onvermijdelijke zaken. 

Concertbezoek in Ra’anana kwam er niet van, want de concerten werden in die periode afgelast. Later werd de concertzaal toch veilig genoeg geacht voor het geval het alarm zou afgaan vanwege inkomende raketten. 

Je zou kunnen zeggen dat er een tweede periode was aangebroken toen Israël probeerde om zoveel mogelijk terug te gaan naar normaal – ondanks de akelige oorlog. Als we gingen wandelen met de hond, dan bleven we echter in onze buurt met mogelijkheid om te schuilen in portieken en zo.

Allengs durfden we meer aan en gingen we zoals vanouds wandelen in het park van Ra’anana. Een beetje spannend was het wel, want als er toch opeens alarm zou komen dan heb je daar amper de mogelijkheid om te schuilen. Nadat er nog maar nauwelijks alarm was, gingen we zelfs wandelen in het meer open park van Herzliya.

Onlangs zijn we naar de Carmelmarkt in Tel Aviv geweest voor een echt ontspannend uitje. We hadden een soort bonboekje cadeau gekregen waarmee je op die markt van alles kon proeven en drinken. We hebben ons geen moment onveilig gevoeld, want de alarmen in Tel Aviv waren toen al een hele tijd uitgebleven. Dankzij het leger dat bezig is om Hamas uit te schakelen, al krijgt Israël daarvoor de hoon van de wereld vanwege het dodental in Gaza.

Er komen af en toe nog wel wat raketten vanuit Gaza. Die komen echter niet ver meer. Ze halen de streek rond Gaza. Helaas zijn ze dat daar gewend. Dat is eigenlijk bizar. Welk land zou het pikken dat er met enige regelmaat lukraak raketten worden afgeschoten op burgers door de vijand?

Maar Hezbollah heeft het estafettestokje overgenomen. Het is zowat elke dag raak in het noorden met inkomende raketten, mortieren, tankgranaten en drones. Israël beantwoordt dat geweld met aanvallen vanuit de lucht of artilleriebeschietingen.

Tot nog toe gingen we liever niet naar het noorden vanwege Hezbollah. Onze bestemming afgelopen sjabbat was nog vrij ver onder Haifa, namelijk Ramat HaNadiv. Een mooie plek met een uitgebreide rozentuin plus natuurgebied aan de voet van het Carmelgebergte. Daar ligt een stuk van de Trail Israel, de lange wandelroute van het uiterste noorden naar het verste zuiden van Israël. Vanaf de Chermon tot aan Eilat. De route gaat geheel door Israël binnen de groene lijn, afgezien van de geannexeerde Golan-hoogvlakte. 

We hebben weer ouderwets genoten, zoals veel Israëli’s. Het leek wel of iedereen het op zijn heupen had gekregen, want het was druk. We prijzen ons gelukkig dat we in Israël wonen en niet in Gaza onder het regime van Hamas leven. Geloof me, ik heb echt wel te doen met die arme burgers in Gaza. In de ogen van de totaal gek geworden wereld is louter Israël daar schuldig aan.