In Nederland wordt meestal gesproken over een choepa, in Israël hebben ze het over een chatoena. Afgeleid van het werkwoord lehitchateen, trouwen. Uiteraard vindt de inzegening van het huwelijk plaats onder de huwelijksbaldakijn of choepa.

Eerder schreef ik al eens over de schoonfamilie van onze jongste dochter. De broer van haar man, haar zwager dus, zit in het leger. Net als de vrouw van die broer. Ze zouden gaan trouwen in oktober. Het feest werd na 7 oktober direct afgelast, de trouwplechtigheid ging wel door. De moeder van de bruid stond erop, begreep ik.

Maar onlangs is het feest gevierd dat erbij hoort. Het was heel Israëlisch, dus veel gasten. De meesten doen een flinke geldelijke bijdrage voor het feest en nog wat extra voor het bruidspaar. Het was op vrijdagochtend en een deel van de middag in Haifa. In ons achterhoofd speelde regelmatig de gedachte: als er maar geen alarm uitbreekt. Hezbollah schiet echter nog niet zo ver. Misschien komt dat nog. Hopelijk werkt de wederzijdse afschrikking voldoende, zodat het niet komt tot een totale oorlog van Israël met Hezbollah.

Die afschrikking faalde totaal op 7 oktober. Hamas kon toen flink doorstoten en onlangs las ik dat een expert beweerde dat zij van plan waren geweest om op te rukken naar Tel Aviv, maar dat werd voorkomen doordat het leger inmiddels naar het zuiden was getrokken. Hamas had ook Dimona op het programma staan waar Israël, zoals de meesten weten, een kerncentrale heeft staan. Was dat op verzoek van Iran? Zoiets denk je dan.

Op het huwelijksfeest werd heerlijk geluncht en uitbundig gedanst. Gek als je bedenkt dat het oorlog is en er soldaten sneuvelen. Plus dat de gegijzelden nog altijd niet vrij zijn en kennelijk onvindbaar in Gaza. Net als de Gazaanse leiding van Hamas.

Voorafgaande aan de lunch werd er nog iets leuks gedaan onder de choepa. Het trouwen hoefde dus niet meer, in velden of wegen was dan ook geen orthodoxe rabbijn te bekennen om de religieuze plechtigheid te leiden. Onze schoonzoon was ceremoniemeester en hij kondigde met grollen en grappen (die wij helaas nauwelijks konden verstaan) diverse goede vrienden aan die anekdotes vertelden over het bruidspaar.

Je zou het aan al die Israëlhaters willen laten zien, dat dit het gewone Israël is dat absoluut geen behoefte heeft aan oorlog. Israëli’s willen een gewoon leven leiden, zoals elders. Ze hebben een redelijk welvarend land op weten te bouwen ondanks de gure tegenwind. Vanaf het begin werden al bizarre beschuldigingen geuit, zoals landjepik, verdrijving en erger. Dat is na 7 oktober naar een climax gegroeid waarvan het eind nog niet in zicht is. Nu zou Israël zich schuldig maken aan genocide, uithongeren, kindermoord en wat al niet.

Velen hebben het over wat Israël allemaal niet mag doen of fout doet. Zowat niemand hoor ik over wat Israël wel had moeten doen om het hoofd te bieden aan Hamas. Wat Hamas nastreeft en heeft laten zien op 7 oktober, dat hoeft geen enkel normaal land te accepteren.