Nadat de nacht van zaterdag 13 op zondag 14 april was verstreken, konden we weer opgelucht ademhalen. Bijna geen van de ruim 300 Iraanse drones, kruisraketten en zelfs ballistische raketten had doel getroffen. Er is helaas een meisje in een Bedoeïenendorpje in de Negev zwaargewond geraakt en er was wat lichte materiële schade. Bij ons in Ra’anana was geen alarm en dat gold voor heel veel plaatsen in Israël. Jeruzalem had wel onder vuur gelegen. Net als diverse militaire basissen, zoals de luchtmachtbasis Nevatiem in de Negev. Daar is de F-35 (bijgenaamd de Adir = de Machtige) gestationeerd.

Ik zag dat het door nogal wat commentatoren buiten en zelfs binnen Israël werd afgedaan als ‘een symbolische aanval’. Het was zeker een beperkt salvo dat Iran voor het eerst vanaf eigen grondgebied (!) op Israël had afgevuurd - met medewerking van Hezbollah, Iraanse eenheden in Syrië en aan Iran gelieerde milities in Jemen.

Natuurlijk beschikt Iran over veel en veel meer vernietigingskracht en dat hebben ze niet op Israël losgelaten. Naar alle waarschijnlijkheid omdat ze weten dat dan de hel losbarst. Dit was slechts ‘een signaal’ vanwege het ombrengen van hoge commandanten van de Republikeinse Garde in Damascus, zo werd door commentatoren gesteld.

Al degenen die deze ongekende aanval van Iran op Israël bagatelliseren, zijn naar mijn idee niet goed bij hun verstand. Stel dat Israël in nauwe samenwerking met geallieerde strijdkrachten, dus Amerikanen en Engelsen plus Frankrijk en Jordanië en ook Saoedi-Arabië er niet in waren geslaagd om al die levensgevaarlijke drones en raketten te onderscheppen, dan had Israël er enigszins uit kunnen zien zoals Oekraïne. Dat land wordt al meerdere jaren door de Russen bestookt met onder andere Iraanse drones en nog veel meer. Oekraïne beschikt niet over de luchtafweer die Israël in samenwerking met de Amerikanen heeft ontwikkeld. En het krijgt ook niet de hulp van Westerse landen die Israël nú via de MEAD heeft gekregen.

Toen wij de eerste berichten kregen dat er een zwerm drones op Israël afkwam, maakten wij onze beveiligde kamer in huis gereed. Midden in de nacht besloten we daar verder te gaan slapen, want mijn vrouw kon in ons gewone bed, drie stappen van de beschermde kamer, geen oog dichtdoen. Daarna lukte het haar nog steeds niet om de slaap te vatten.

Ik zal niet zeggen dat het mijn beste nacht was, maar ik heb wel geslapen. Volgens haar zelfs vrij goed. De reactie kwam bij mij pas later en die was niet heftig want het viel dus erg mee dankzij de luchtmachten, radarposten en wat al niet, die voor een soort afgang voor Iran zorgden.

Het zou dom zijn om te denken dat Iran niet tot meer in staat is (ik heb het nu even niet over de kernwapens waar ze aan werken). Dus Israël moet zich door dit succes niet in slaap laten sussen en dat gebeurt ook allerminst na die fatale 7 oktober. Anderzijds kan ik alleen maar hopen dat de militaire top en het oorlogskabinet wijs zullen handelen.