Gaat de lange oorlog met Hamas in Gaza de slotfase in? Rafah of Rafiach, zoals ze hier zeggen, is immers het laatste bolwerk van Hamas. De hele wereld is er faliekant op tegen dat het Israëlische leger Rafah intrekt, vanwege de vele burgerdoden die men verwacht. De oorlog moet stoppen, zo klinken haast alle commentaren in het buitenland. En ook in Israël is dat te horen. Doch men is hier over het algemeen van mening dat Israël deze oorlog moet winnen. Nu stoppen betekent dat Hamas niet verslagen zal zijn en over geruime tijd weer een nieuwe 7 oktober kan uitvoeren.

Wat het ingewikkeld maakt, zijn natuurlijk de vele gegijzelden die nog vastzitten. Als ze tenminste nog in leven zijn. Hamas beschikt over een sterke troef zolang zij de gegijzelden vasthouden. Daarom willen ze die niet kwijt en gaan ze net zo lang door als ze kunnen.

De laatste periode kenmerkte zich door grote verwarring over een mogelijke deal om gegijzelden vrij te krijgen. Hamas vraagt daarvoor een hoge prijs en velen, de families voorop, zijn bereid om daar nagenoeg alles voor te geven.

De tegenstelling in de samenleving is groot als het gaat om de afweging tussen enerzijds veel geven om de gegijzelden vrij te krijgen en anderzijds de oorlogsdoelen, dus Hamas verslaan, bovenaan zetten. Degenen die toch al tegen deze regering van Netanyahu waren, stellen vooral de gegijzelden voorop. De aanhangers van Netanyahu, en zeker degenen rechts van hem en zijn Likoed, zetten allereerst de oorlog voorop.

Dat weet Sinwar en hij maakt dankbaar gebruik van de verdeeldheid in de Israëlische samenleving. Plus dat de Hamasleider en zijn trawanten in Qatar met genoegen zien dat Israël door nagenoeg de hele wereld in de beklaagdenbank is gezet en daar niet meer uitkomt.

Vlak voordat het leger Rafah binnentrok, al gaat het nog maar om een beperkte invasie, leek de zoveelste poging om een deal te sluiten verkeken. Maar zodra het leger in beweging kwam, presteerde Hamas het om naar buiten te brengen dat zij het eens waren met een deal. Maar volgens Israël was dat niet hetgeen waar Israël zich eerder aan had verbonden.

Verwarring alom. Het leek me in de eerste plaats een akelige truc om Israël de schuld in de schoenen te schuiven van het mislukken van een deal. Zeker als je bedenkt dat Hamas kort daarvoor nota bene vanuit Rafah de grensovergang Kerem Shalom met raketten had bestookt. Daarbij sneuvelden vier Israëlische militairen, onder wie een sergeant van 19 jaar uit onze woonplaats Ra’anana.

Iedereen in het buitenland is gefocust op Gaza. De bijna-oorlog in het noorden lijkt buiten het gezichtsveld te vallen. Stel dat Hamas militair en qua bewind is verslagen dan weten Israëli’s dat Hezbollah aan de beurt is. Het kan niet zo zijn dat tienduizenden Israëli’s niet kunnen terugkeren naar hun huizen tegen de grens aan met Libanon. Als hun huis er nog staat, want het schijnt dat bijvoorbeeld in de grensplaats Metullah veel is verwoest door Hezbollah.