Gedurende deze al maanden durende oorlog met Hamas in de Gazastrook val je voortdurend van de ene in de daaropvolgende akelige verrassing. Het geeft iedereen in Israël en elders veel momenten waarop je met ingehouden adem kijkt naar het verloop van de gebeurtenissen.

Het begon uiteraard op 7 oktober toen zuidelijk Israël rond de Gazastrook bruut werd overvallen door Hamasterroristen (en in woonplaatsen verderop mensen moesten gaan schuilen voor de talloze raketten uit Gaza). Wat zich rond Gaza aan wandaden voltrok, tart iedere beschrijving. Al ging het om walgelijkheden die eigenlijk allerminst nieuw waren. Palestijnse terroristen hebben zich al tientallen jaren schuldig gemaakt aan wreedheden. Denk eens terug aan wat de Israëlische Olympische ploeg in 1972 werd aangedaan in München. Wat mij betreft zat de akelige verrassing niet alleen in de terreurdaden, maar vooral in het ontbreken van steun door het leger toen kibboetsiem en bezoekers van het muziekfestival wreed werden aangevallen. Het duurde uren voordat het leger kon ingrijpen. Er waren destijds veel geruchten dat er nog terroristen vrij rondliepen in Israël.

Daarna hield iedereen de adem in op het moment dat het leger Gaza binnentrok. Hamas had zich daar natuurlijk jarenlang op voorbereid. Het werd inderdaad een slagveld voor de burgers in Gaza die geen schuilkelders hebben. De tunnels van Hamas waren alleen toegankelijk voor de eigen strijders en de leiders. Hoewel ieder dode Israëlische soldaat er één te veel is (en voor de gewonden is het ook verschrikkelijk) slaagde het leger er toch in om het aantal eigen doden relatief beperkt te houden. Honderden doden zijn verschrikkelijk, maar het zijn er geen duizenden, zoals Hamas ongetwijfeld gewild had.

Ieders adem stokte ook toen Hezbollah zich in de strijd wierp. Zouden ze de duizenden raketten waarover ze beschikken, gaan afschieten op Israël, vroeg iedereen zich af. Voor de mensen in het noorden is het ronduit verschrikkelijk en er vallen daar ook doden, maar Hezbollah heeft het tot nog toe niet aangedurfd om een grote oorlog te beginnen. Ze weten ongetwijfeld dat de reactie van Israël desastreus voor hen en Libanon zal zijn.

Ondertussen waren de meesten in Israël vanaf het allereerste begin zeer begaan met de gegijzelden en hun familie. De vreugde was groot toen een deel werd vrijgelaten in ruil voor het loslaten uit Israëlische gevangenissen van veel veroordeelde en gevangengenomen Palestijnen. Nu de resterende gijzelaars nog, alleen wil dat alsmaar niet lukken.

Nog heel goed kan ik me herinneren dat iedereen in doodsangst zat toen bekend werd dat Iran honderden drones en diverse typen raketten op Israël afschoot. Dat liep tot ieders opluchting goed af, omdat ze bijna allemaal uit de lucht werden gehaald.

En nu is het leger behoedzaam Rafah binnengetrokken ondanks de dreiging van een wapenembargo. Dat heeft een lange aanloop gehad. Vanzelfsprekend moest eerst de burgerbevolking de kans worden gegeven om weg te komen. Bijna een half miljoen inwoners zijn tot op heden naar elders gevlucht. Velen voor de zoveelste keer na het begin van deze oorlog die door Hamas willens en wetens is begonnen.