Israël kan op diplomatiek vlak weinig goeds meer doen. Eerst het bericht dat de aanklager van het Internationaal Strafhof (ICC) aan de rechters heeft verzocht om arrestatiebevelen voor premier Netanyahu en minister Galant uit te vaardigen. En dan komt het ICJ met de uitspraak dat Israël moet stoppen met het behoedzame offensief in Rafah. Daar tussendoor was op het nieuws dat Noorwegen, Ierland en Spanje de staat Palestina gaan erkennen.

Dat laatste is nog het minst schokkend, want van die landen kon je het verwachten. Het is vooral symbolisch, want Palestina beantwoordt amper aan de criteria voor erkenning als staat. Noorwegen heeft in het verleden veel gedaan om Israëli’s en Palestijnen tot elkaar te brengen (Oslo-akkoorden) dus de Noren kan je nog het minst verwijten. Plus dat de Noorse premier het positief, zij het naïef bracht. Maar het moment om met die erkenning te komen, is op zijn zachtst gezegd ongelukkig. Zo vlak na 7 oktober. Dan lijkt het toch een soort beloning voor de terreur van Hamas.

De Ieren zijn behoorlijk anti-Israël, wat wellicht iets te maken kan hebben met het vrij strenge rooms-katholieke karakter van het land. Maar ik geef mijn mening graag voor een betere. De Spanjaarden maakten het wel erg bont. De linkse vicepremier kon het niet nalaten om te verklaren dat Palestina vrij moet zijn, van de rivier tot de zee. Dat is toch echt een oproep tot het doen verdwijnen van de staat Israël (als Joodse staat).

Gelukkig zijn er commentatoren die een soort uitweg zien in datgene waar het ICC en ICJ mee kwamen. Israël zou nog van de arrestatiebevelen af kunnen komen als het zelf een gedegen onderzoek instelt naar de vraag of de premier en minister van Defensie zich hebben gehouden aan het oorlogsrecht. Met de huidige regering aan het roer zie ik dat niet gauw gebeuren. Dus hopelijk gaan de rechters niet mee met de aanvraag van de aanklager, maar die kans is klein, las ik.

Ook de uitspraak van het ICJ bevat een escape. Israël kan volgens diverse juridisch onderlegde commentatoren toch doorgaan met het geleidelijk veroveren van Rafah als het daarbij maar geen genocide veroorzaakt. De analyse is ingewikkelder, maar daar komt het eigenlijk op neer. Tot nog toe las ik in de Nederlandse pers nog geen letter over deze alternatieve uitleg van de uitspraak van het ICJ. Mogelijk heb ik iets gemist of was het wel te horen op radio of tv.

Alles bij elkaar genomen zijn het geen zaken waar je blij van wordt. De oorlog met Hamas, die al meer dan een half jaar duurt, is sowieso een domper van jewelste. Plus dat de halve oorlog met Hezbollah in het noorden erbij komt. Als daar dan bovendien het grote onbegrip, om niet te zeggen afkeer of zelfs haat tegen Israël of Joden in het algemeen overheen komt, dan is het eind zoek.

Het is in deze tijden niet makkelijk om Joods te zijn, zeker niet als je uit Israël komt.