Afgelopen zondag plotseling luchtalarm. Na maanden van ‘alarmstilte’ hoorde ik het geluid dat in mijn herinnering was weggezakt. Ik kon mijn oren nauwelijks geloven. Onmiddellijk liet ik - bij wijze van spreken natuurlijk - alles uit mijn handen vallen en riep naar mijn vrouw dat we direct naar de beveiligde kamer moesten. Ze had niets gehoord, want ze was aan het stofzuigen en zo geruisloos is dat nieuwe apparaat nou ook weer niet. Zij riep ons hondje dat amper begreep wat er aan de hand was. Die liep snel mee.

In de beveiligde kamer hoorden we de boems of boemen. Dat waren bekende geluiden. Alsof we die vorige week nog hadden gehoord. Achteraf viel de schade gelukkig mee. In Herzliya was een huis enigszins geraakt en er waren lichtgewonden. In Kfar Saba, onze buren, was een raket in een open veld terecht gekomen en had daar een groot gat geslagen.

Onze dochter in Tel Aviv was direct in haar routine geschoten, aangezien ze eerder maandenlang regelmatig alarm hadden. Uiteraard was ook zij verbaasd door de totaal onverwachte gebeurtenis. Onze andere dochter, in Netanya, had nog niet eerder alarm gehad. Ze was al in hun beveiligde kamer, die haar werkkamer is. Hun zoontje was, de hemel zij geprezen, net terug van school.

Hij vertelde me later dat het alarm niet in hun buurt was, maar in een naburige wijk. Ze kunnen vrij precies bepalen waar de raketten van Hamas neerkomen, zodat de alarmen niet overal hoeven te klinken en het dagelijkse leven niet al te zeer verstoord wordt. Het blijft knap wat die Iron Dome, of eigenlijk de bemanningen (inclusief uiteraard de vrouwelijke militairen daar) allemaal kunnen. Zonder die luchtverdediging zou het leven in Israël heel wat gevaarlijker geweest zijn.

Nu vind ik persoonlijk dat de luchtalarmen én de goede mogelijkheden om thuis te schuilen plus dus uiteraard de Iron Dome een reden zijn om niet in paniek te raken. Het wordt een stuk gevaarlijker als je onderweg bent of als je, vanwege een uitstapje, ergens in een open veld staat. Uitstapjes maken we nog slechts zelden sinds de oorlog met Hamas begonnen is. Afgelopen zondag zijn we bijvoorbeeld na het alarm toch maar niet gaan wandelen in het park van Ra’anana, al hadden we dat graag gewild. Er is daar nog nooit iets neergekomen, het zal maar de eerste keer zijn terwijl je daar rondloopt. Safety first.

De volgende dag werd een bijeenkomst in Netanya, waar we misschien naartoe zouden gaan, afgelast. Dat leek me overdreven, want dat was in een hotel met uiteraard een schuilkelder of zoiets. Niettemin moet iedereen daar eerst naartoe en dat kan inderdaad riskant zijn.

De raketten vanuit Rafah op Tel Aviv haalden het nieuws in Nederland. Al die bijna dagelijkse raketten en drones in het noorden niet of nauwelijks. Merkwaardig.

Het drama met het tentenkamp in Rafah was overal groot nieuws. Netanyahu had het in de Knesset over een ‘tragisch ongeluk’. Het buitenland zag het direct als een schuldbekentenis, terwijl het onderzoek naar de oorzaak nog niet was afgerond.