Binnenkort gaan we op bezoek bij onze dochter in Barcelona. Of eigenlijk in een voorstadje van de hoofdstad van Catalonië. Onze dochter woont daar, met man en twee zoontjes, al geruime tijd naar tevredenheid boven op een hoge heuveltop. Eerst woonde ze in Girona, waar we haar ook vaak hebben bezocht.

Ze zijn onder andere voor de school van hun kinderen verhuisd naar Barcelona. Hun jongens zitten daar op een Joodse school. Een heel open school, want hoewel die school orthodox is, worden ook niet-Joodse kinderen toegelaten. Dat zijn er maar een paar. In Nederland is zoiets ondenkbaar. Er zitten verder veel Israëlische kinderen op. Sinds de oorlog met Hamas is het aantal sterk toegenomen.

Van onze jongste dochter in Tel Aviv hoorden we al dat nogal wat Israëli’s door de oorlog hun toevlucht hebben gezocht in het buitenland. Inmiddels zijn velen weer terug. Veel trokken naar Cyprus dat op korte vliegafstand van Israël ligt. Anderzijds zijn ook veel Israëli’s die in het buitenland zaten naar Israël teruggekomen als militair, om hun bijdrage te leveren aan de verdediging van het land.

Het aantal Joden in Spanje is nog steeds aan de lage kant. Dat heeft alles te maken met de uitwijzing van Joden aan het eind van de Middeleeuwen. Toen zijn er veel naar Portugal uitgeweken (om daar láter te worden uitgezet), maar ook naar verder gelegen oorden, zoals Venetië en het Ottomaanse rijk. Ook in Marokko zijn Joden uit Spanje neergestreken. En zelfs toen al waren er Joden die naar het oude vaderland terugkeerden, wat ik las toen ik het Joods museum van Girona bezocht. Nachmanides, niet de eerste de beste, koos na de verdrijving uit Spanje voor een leven in Erets Israël.

Nachmanides was van mening dat leven in Israël een mitswa (religieuze plicht) is. Daarin verschilde hij van mening met Maimonides, die uiteindelijk dan ook vanuit Spanje in Egypte belandde. Als lijfarts van de machthebber in het Arabische land.

Ik ben heel benieuwd hoeveel Palestijnse vlaggen we gaan zien in Barcelona. Het is een linkse stad dus ik verwacht veel solidariteitsuitingen te zien met de Palestijnen vanwege de oorlog in het Gaza van Hamas. Ze zijn nogal ‘vlaggerig’ in Barcelona, wat we merkten toen de Catalaanse vrijheidsstrijd een groot ding was. Overal zag je de Catalaanse vlag.

De vicepremier van Spanje maakte nogal een ding van de recente erkenning door haar land van de staat Palestina. Dat deden de Ieren en Noren ook, maar die maakten het minder bont. De linkse vicepremier kon het namelijk niet laten om te roepen dat van de rivier tot de zee Palestina vrij moet zijn. Hoe je ook denkt over deze leus, er valt niet aan te ontkomen dat in dat geval van Israël als Joodse staat weinig overblijft.

De Spanjaarden hebben altijd belang gehecht aan goede banden met de Arabische wereld. Olie! Israël werd pas zeer laat erkend. Maar wat veel erger is, Franco was een hechte bondgenoot van Hitler-Duitsland. Het fascisme heeft het lang kunnen volhouden in Spanje.