Sinds we eergisteren zijn aangekomen bij onze dochter in Sant Cugat, of preciezer Les Valles (zie mijn vorige column), zijn we nog niet in Barcelona geweest. Ik zal mijn nieuwsgierigheid dus nog even moeten bedwingen over de hoeveelheid Palestijnse vlaggen daar.

Het Israëlische luchtalarm op mijn smartphone heb ik uitgezet. Toch kan ik het volgen als er drones of andere gevaarlijke projectielen vanuit Libanon het Israëlische luchtruim binnendringen. De ontvangst van berichten van Israëlische kranten op de iPhone staat namelijk nog aan. Maar die berichten komen alleen binnen als ik in de buurt van WiFi ben, want ik heb geen extra abonnement voor het buitenland genomen bij mijn Israëlische telefoonaanbieder. In Spanje is mijn smartphone een stuk rustiger.

Sowieso is het leven hier aanzienlijk kalmer. Neem het autoverkeer. Geen of nauwelijks capriolen op de weg. Motoren proberen wel snel langs auto’s te rijden, maar zonder waaghalzerij.

Onze dochter woont midden in het groen. Overal staan bossen om haar huis. Ik vraag me af hoe Spanjaarden het zouden vinden als hun bossen in brand zouden worden geschoten door - laten we zeggen - een terroristische groep uit het zuiden van Frankrijk. Dat is de situatie in Israël, waar Hezbollah Israël bestookt zonder dat sprake is van enige bezetting van Libanees grondgebied.

Het is zo ongelooflijk triest dat al die natuur in vlammen is opgegaan. Ook voor de dieren die daar hun thuis hadden, is het dramatisch. De meesten zullen wel gedood zijn door het allesverzengende vuur. En als ze het overleefd hebben, zijn ze hun natuurlijke omgeving kwijt. Dat kost jaren en jaren voor alles er weer uitziet zoals vóór de bosbranden. Velen wijzen erop dat er nauwelijks iets van natuurorganisaties te horen valt over de verschrikkelijke schade in Noord-Israël.

Gisteren en vandaag hebben we, samen met onze dochter, haar kinderen van de Joodse school in Barcelona opgehaald. Als de ouders hun kinderen komen ophalen, wordt de hele straat door een speciale politie-eenheid afgezet. Iedereen moet over een pasje beschikken, anders kom je er niet in. De agenten staan met mitrailleurs in de aanslag gereed om de kinderen en ouders te beschermen tegen onverhoopte aanslagen.

De buurt vindt de aanwezigheid van de streng beveiligde Joodse school maar zo-zo. Ze vinden de overlast door de ouders, die allemaal van vrij ver met de auto komen om hun kroost te brengen en te halen, ronduit vervelend, hoorden we van onze dochter. Overal om je heen hoor je Hebreeuws, vanwege de vele Israëlische kinderen die daar op school zitten. Het is net alsof we even terug zijn in Israël.

Via school kun je op vrijdag challot (sjabbatbroden) aanschaffen of Israëlische lekkernijen: pitot en choemoes, matboecha en noem maar op. Het geld van de verkoop van de challot wordt in de spaarpot gedaan voor de Israëlreis van de oudere schooljeugd. Voor de Israëli’s niet nodig, voor de andere Joodse kinderen ligt het anders. Door het oprichten van de staat Israël is een eind gekomen aan de abnormale situatie dat Joden als volk eeuwenlang geen eigen land (meer) hadden.