Lezers van deze columns hebben nog tegoed hoeveel Palestijnse vlaggen ik heb kunnen ontdekken in Barcelona. Wel, het waren er niet veel. Ze waren zelfs op de vingers van één hand te tellen. Er hingen veel meer Catalaanse vlaggen in de stad, zoals we al jaren gewend zijn bij onze bezoeken. 

Eén vlag hing op het hekwerk van een balkon, terwijl op het balkon erboven een regenboogvlag was opgehangen. Zouden het los van elkaar staande statements zijn geweest van verschillende bewoners? Of waren de voorstanders van de homo- en verwante gemeenschappen het roerend eens met de pro-Palestijnse buren? Ik heb dat altijd merkwaardig gevonden: het bondgenootschap van homo’s met Palestijnen, en al helemaal met de islamistische terreurgroep Hamas. Zo vriendelijk is de islam, overigens net als veel andere religies, niet voor homo’s en lesbiennes. Om over de fanatiek islamitische Hamas maar te zwijgen. Nogal wat homo’s uit de Palestijnse gebieden wijken uit naar het vrije Tel Aviv. Vaak wordt de open sfeer ten aanzien van homo’s en lesbiennes in het Westen afgedaan als Israëlische propaganda. Het is ook nooit goed.

Terug naar de Palestijnse vlaggen. Het kan zijn dat in andere wijken meer uitingen van solidariteit te zien zijn met de Palestijnen in Gaza. Zoveel hebben we nu ook weer niet gezien van Barcelona. Wat me verder opviel is dat er weinig moslima’s met hoofddoeken te zien waren. Maar dat is ongetwijfeld ook afhankelijk van de buurt waarin je loopt.

Vandaag waren we in Sant Cugat. Een grote voorstad van Barcelona. De buschauffeur vertelde ons dat de stad tegen de honderdduizend inwoners telt. Ergens zag ik de leus ‘free palestine’ op een schutting gekalkt, maar dat was alles. Althans in het centrum.

De aardige buschauffeur die redelijk Engels sprak, wilde weten waar we vandaan kwamen. We aarzelden even en zeiden toen toch maar dat we uit Nederland kwamen. Dat we in Israël wonen, was natuurlijk het eerlijke antwoord geweest. Daar zit in deze tijden van de Gazaoorlog (en de halve oorlog met Hezbollah waar nauwelijks iemand het over heeft buiten Israël) echter een risico aan. Mogelijk dat we daarom ditmaal, in tegenstelling tot eerdere malen bij onze jaarlijkse bezoeken, totaal geen Hebreeuws om ons heen hoorden in het centrum van Barcelona.

Voor herkenbare Joden (met keppel met name) is het toch niet geheel veilig in de Catalaanse hoofdstad. Althans, ik las gisteren in The Times of Israel dat een Israëli met keppel in de stad aangevallen was door een stel Arabische mannen. Aan de andere kant kan zoiets tegenwoordig op tal van plekken in de wereld gebeuren. De man was er blijkbaar zo ernstig aan toe dat hij een bezoek aan het ziekenhuis moest brengen. Ter geruststelling stond in het bericht dat de politie snel ter plekke was.

Het nieuws uit Israël blijven we ondanks onze vakantie volgen. En ook podcasts over Israël. Zo hoorde ik de onvolprezen Einat Wilf zeggen: “Dat Spanje Palestina erkent okay, mits de Palestijnen Israël zonder condities erkennen als Joodse staat.”