Onze schoonzoon in Barcelona traint wielrenners. Zowel amateurs als profs. Hij traint ook het Nederlands vrouwenteam. Daarvoor gaat hij wel eens naar het buitenland als ze daar een trainingskamp hebben.

Zelf is hij ook een verdienstelijk wielrenner. Hij heeft op allerlei plekken in de wereld hard gefietst. Tot en met Iran aan toe. Dat leverde ooit eens aanzienlijke vertraging op bij binnenkomst op Ben Gurion airport, omdat die Iraanse stempels in zijn paspoort verdacht werden gevonden.

Wielrennen is naar mijn idee één van de zwaarste sporten. En bovendien niet ongevaarlijk want wielrenners maken gebruik van gewone wegen, tenzij het om baanwielrennen gaat. Je zal wielrenners de kost moeten geven die in ravijnen zijn beland en het niet of nauwelijks overleefd hebben. Onze schoonzoon is bij een afdaling ook wel eens onderuitgegaan in een bocht, wat veel schrammen, blauwe plekken (verder gelukkig niks) en noodzaak tot een rustpauze opleverde. Zodra het enigszins kon, zat hij weer op de fiets.

Ook in Israël is de wielersport steeds populairder geworden. De Israëlische wielerploeg is er met sprongen op vooruit gegaan toen een rijke Canadese sponsor zich ervoor inzette. Die heeft ooit de Giro d’Italia naar Israël gehaald. Dat was heel bijzonder. We hebben de wielerkaravaan bij Herzliya zien langsracen. En we hebben de renners via de Israëlische televisie vanuit de lucht kunnen volgen, wat adembenemende beelden van het Israëlische landschap opleverde.

De wielerploeg van Israël is gestationeerd in Gerona, boven Barcelona, hoorde ik van onze schoonzoon. Hij heeft wel eens adviezen gegeven over het exploiteren van het wielerstadion in Israël. Jammer genoeg is het daarbij gebleven. We hoopten dat het misschien een baan in Israël zou opleveren.

Israël is al negen maanden in oorlog, zowel in het zuiden met Hamas als in het noorden met Hezbollah. Dat doet een aanslag op lichaam en geest. Daarom is het van het grootste belang om te recupereren, zoals wielrenners dat noemen. Bijkomen dus, weer op krachten komen. Uiteraard lichamelijk, maar ook voor de geest is het belangrijk om even afstand te kunnen nemen.

Soldaten die in Gaza vechten, mogen van tijd tot tijd naar huis om weer op krachten te komen. Ook voor hun psyche is het van groot belang om even uit de oorlogsomstandigheden te zijn. De tegenstelling tussen het soldatenbestaan op het slagveld en het gewone leven is groot. En iedereen weet inmiddels wat PTS is.

Voor mijn vrouw en mij geldt dat allemaal niet. Ons enige ongemak, inclusief spanning tijdens deze oorlogsperiode, bestond uit de gang naar onze schuilkamer bij luchtalarm. Als we buiten waren, was het wat spannender omdat je dan een schuilplek moest zien te vinden. We hebben gelukkig bijna geen naaste familie die aan het front zit in Gaza of in het noorden. Al kennen we mensen voor wie dat wel zo is. Of van wie zelfs een kleinkind is omgekomen. Niettemin zorgen we ervoor dat we ons van tijd tot tijd weten te ontspannen met films, goede boeken, concert- en museumbezoek en kijken naar voetbal, naast natuurlijk contact met familie en vrienden.