Vandaag word ik opgenomen in het Shiba ziekenhuis in Ramat Gan. Het is bekend terrein, onze jongste dochter is daar jaren geleden bevallen van haar eerste kind: een dochter, op wie we regelmatig oppassen, samen met haar broertje. Die kwam overigens in Tel Aviv ter wereld. In het Ichilov ziekenhuis, dus dat hebben we ook enigszins van binnen gezien.

Het is gelukkig geen zware ingreep. Een liesbreuk, waar, las ik, een kwart van de bevolking aan lijdt. In Nederland althans. Geen idee of dat in Israël ook zo is. Het wordt een kijkoperatie dus ik houd er geen groot litteken aan over.

Toen ik nakeek hoe je aan een liesbreuk kan komen, dacht ik gelijk: moeilijke stoelgang, dat klopt bij mij wel. Althans, daar had ik nooit zo’n last van, totdat we na onze aliyah (emigratie) aankwamen in Israël en ik opeens problemen kreeg. Geleidelijk verdween dat en was alles weer zoals ik gewend was.

Niet lang na 7 oktober begon het weer. Vlak daarvoor waren we weer op bezoek geweest bij onze dochter in Barcelona, dus het kan zijn dat het nog een uitvloeisel daarvan was. Ander eten wellicht. Maar ik sluit niet, als amateur-dokter, dat er een zekere relatie is met wat Israël overkwam na 7 oktober. Direct na de invasie van Hamas rond de Gazastrook was er sprake van enige paniek in het land. Mensen, lang niet iedereen, waren bang voor wat het land te wachten stond. Dus misschien gaf dat bij mij aanleiding tot een soort onbewuste stress.

Die theorie gaat best ver. Er is echter meer tussen hemel en aarde dan we bevroeden. De oorlog die door Hamas ontketend is, leidt bij mij beslist niet tot doodsangsten, verre van dat, we hebben amper te klagen, maar erg plezierig is het allemaal niet.

Luchtalarm is niet erg beangstigend, als je je beschermd weet door de Iron Dome en een beveiligde kamer in huis hebt. Het leven gaat hier zoveel mogelijk door, alsof er niks aan de hand is. Ondertussen ziet iedere Israëli dat het land bakken kritiek over zich heen krijgt vanuit de rest van de wereld. Nog meer dan anders en dat zegt wel wat. Mij maak je niet wijs dat zoiets slechts leidt tot schouderophalen. Natuurlijk doet het pijn.

Bedenk ook dat Israëli’s in het buitenland het advies kregen om niet te veel op te vallen en vooral geen Hebreeuws in de openbare ruimte te spreken. Onze schoonzoon die enige tijd geleden in Amsterdam was, weet daarvan mee te praten. Hij kreeg bijna klappen van een passant omdat hij zijn moeder aan de lijn kreeg en dus Hebreeuws met haar sprak.

Diezelfde schoonzoon is net terug uit Duitsland. Hij heeft twee wedstrijden bijgewoond van het Europese voetbalkampioenschap. Hij was verbaasd over de vele Israëlische vlaggen. In Amsterdam zag hij bij wijze van spreken alleen maar Palestijnse vlaggen.

Zodra ik uit het ziekenhuis ben om thuis aan te sterken, laat ik weten hoe deze kennismaking met de Israëlische gezondheidszorg is bevallen. Het gaat slechts om één nachtje.