Na die verschrikkelijke 7 oktober is het straatbeeld in Israël behoorlijk veranderd. In een eerdere column had ik het al over de vele foto’s van gekidnapten die overal te zien zijn. Soms één foto van een gegijzelde of een paar foto’s van ontvoerde Israëli’s naast elkaar. Er zijn ook affiches waarop meer foto’s van gegijzelden zijn aangebracht. 

Wat bij ons in Ra’anana op zowat iedere straathoek te zien is, zijn spandoeken met de tekst dat de gegijzelden naar huis gehaald moeten worden en wel nú. Er vinden ook betogingen van familieleden en sympathisanten plaats om druk uit te oefenen op de leiders opdat het terughalen van gegijzelde familie topprioriteit blijft.

Op auto’s zie je veel gele linten dia in de regel zijn vastgemaakt aan de deurknoppen. Die verwijzen naar de aanvankelijk meer dan 200 gegijzelden. Inmiddels is dat aantal gelukkig wat lager door het loslaten van Israëlische gegijzelden door Hamas. Daar stond wel een flinke prijs tegenover. Niet alleen moest Israël de grondoorlog even stopzetten, er moesten ook Palestijnse vrouwen en jongeren uit gevangenissen worden vrijgelaten. Ik heb begrepen dat die voornamelijk of louter van de Westoever komen, dus dat heeft geleid tot flink veel juichkreten daar. Plus weinig geruststellende uitlatingen.

Op de auto’s zie je meer Israëlische vlaggetjes dan normaal voor deze tijd van het jaar. Al dat gevlag op auto’s hoort meer bij de periode rond Onafhankelijkheidsdag, dus in het voorjaar. In winkeletalages of binnenin hangen ook veel Israëlische vlaggen of grote affiches met Hebreeuwse teksten die neerkomen op: samen zijn we sterk, samen zullen we overwinnen e.d.

Aan huizen hangen ook tal van Israëlische vlaggen. Wij hebben onze vlag ook van stal gehaald en die hangt aan ons balkon.

De televisie blijft niet achter. Rechtsboven op het scherm zijn de uitroepen waar ik het net over had ook te zien. Kortom, het is één en al eendracht dat wordt uitgestraald.

Toen we onlangs naar een concert gingen dat was uitgesteld door de oorlog stond er als symbool voor de afwezige gegijzelden of vermoorde Israëli’s een klein leeg stoeltje op het podium naast de dirigent. Een geel stoeltje, net als de gele linten aan de auto’s. Dat sprak boekdelen. Dat kan ook zonder vlag.

Voor buitenstaanders is al dat gevlag wellicht overdreven. Maar dat is het allerminst, want Hamas wil niets liever dan Israël binnen de kortste keren opdoeken. Daarvoor is alles geoorloofd in hun ogen. Zoals een terroristische beweging betaamt, willen ze veel angst zaaien in de hoop dat Israëli’s hun biezen pakken. 

Dat gaat echter niet gebeuren. Mensen houden elkaar vast, staan elkaar bij in hun verdriet als er een familielid is omgekomen. Of als het lot onzeker is in het geval van gekidnapten die nog door Hamas worden vastgehouden. De vlag van het Joodse land, het enige ter wereld, is dan een goed symbool om uit te dragen dat Israëli’s niet opgeven.