Israël was in diepe rouw over de dood van zes gegijzelden. Vermoord door Hamas vlak voordat het leger hen kon bevrijden uit een tunnel. Hamas kwam eerst met het verhaal dat ze waren omgekomen bij een Israëlisch bombardement. Vervolgens heette het dat het om Israëlische kogels ging. En uiteindelijk gaf Hamas toe dat zij hen zelf hebben gedood. De werkelijkheid is heel rekbaar voor extremisten.

Eén van de zes kwam uit Ra’anana, onze woonplaats. De gemeente riep op wens van de familie bewoners op om naar de begraafplaats te komen voor de lewaja, de begrafenis. Dit keer geen oproep om langs de route van de begrafenisauto (met de familie en vrienden plus anderen lopend er achteraan) te gaan staan. Als het even kan, doen we dat als eerbetoon met een Israëlische vlag, zoals zeer velen. Het is wel het minste wat je kan doen.

Het verhitte debat over wat het belangrijkste is, een bestand om de gegijzelden tegen zowat elke prijs vrij te krijgen of allereerst doorgaan met de oorlog om Hamas definitief – in ieder geval militair - te verslaan, stak weer de kop op. Al is het eigenlijk nooit weggeweest toen het afschuwelijke dilemma zich aftekende.

Netanyahu kwam op tv uitleggen waarom hij beslist geen bestand wil als daarvoor de controle op de grens met Egypte moet worden opgegeven. Onredelijk klonk dat niet naar mijn idee, want de oorlog gaat alleen maar langer duren als Hamas de kans krijgt zich te herbewapenen.

Vervolgens gaf Gantz aan dat de zogeheten Philadelpi-corridor allerminst een struikelblok hoeft te zijn voor een bestand. Als het moet kan het leger daar terugkomen, wat ze ook doen met gebieden waar Hamasstrijders weer de kop opsteken na eerder ‘schoonvegen’.

Als inwoner van het land die zich niet primair wil laten leiden door vastzittende voorkeuren voor links of rechts, is het ingewikkeld om te beoordelen wie de meest verstandige taal uitslaat. 

Eerlijk gezegd ben ik geen fan van Netanyahu, want hij heeft de kloof die in Israël bestaat tussen links-seculier en rechts-religieus alleen maar dieper gemaakt uit puur lijfsbehoud. Anderzijds vind ik wel dat Hamas hoe dan ook verslagen moet worden. Militair is dat zo langzamerhand wel gelukt, qua bewind nog lang niet. 

Gazanen spelen daarbij een sleutelrol, maar die willen of durven hun steun voor Hamas niet op te geven. Nog steeds niet na de zoveelste mislukte poging om Israël van de kaart te vegen met heel veel ellende voor de Gazanen zelf. Hoe blind kun je zijn? Misschien zijn wij ook wel blind aan de andere kant, denk ik wel eens.

Hadden Joden hier (opnieuw) een eigen land moeten stichten toen bleek dat we niet gewenst waren? Hebben Joden het ernaar gemaakt dat ze zo gehaat worden door Palestijnen? Gaat Israël over de rode lijn - met zelfs de beschuldiging van genocide aan onze broek - in Gaza? 

Ik heb de antwoorden klaarliggen op deze aantijgingen. Redelijke antwoorden, maar wie wil ze horen? Hoor Wereld, We Willen (Over)Leven Als Vrij Joods Volk In Een Eigen Joods Land.