Deze column had als titel moeten hebben Cruise II, het vervolg op nummer I. En ik had de tweede column over onze korte cruise vanaf Haifa naar Rhodos en Kreta pas eind van deze week zullen inleveren. Met verhalen over wat we hadden meegemaakt tijdens onze zeereis. Dat houdt u nog tegoed, want het avontuur ging uit als een nachtkaars.

Terwijl wij nog sliepen, besloot de cruisemaatschappij noodgedwongen midden in de nacht de vierdaagse boottocht af te gelasten. Stel dat de haven van Haifa door Hezbollah zou worden bestookt met raketten, drones of andere dodelijke projectielen (dat kan nog steeds gebeuren) dan is het onverantwoord om zo’n 2.000 passagiers te laten inchecken in de haven. De autoriteiten sloten daarom de passagiersterminal af.

Eerlijk gezegd hadden wij er al een bruin vermoeden van dat de trip zou kunnen worden afgeblazen gezien de intensiteit van het spervuur aan raketten, drones en nu ook kruisraketten uit Libanon en het verre Irak op het noorden van Israël. Wraak voor de ontploffende piepers en portofoons. Een actie waarvoor Israël niet de verantwoordelijkheid heeft opgeëist. Zojuist las ik dat president Herzog zelfs heeft ontkend dat Israël erachter zit. Dat lijkt me uitermate stug. Ik zou niet weten wie het anders op zijn kerfstok heeft. De Amerikanen zijn er technisch vast toe in staat, maar die vinden het Midden-Oosten zo’n wespennest dat ze het niet nog erger willen maken dan het al is.

Ongetwijfeld waren al die barrages ook een vergelding voor de gerichte aanval op Zuid-Beiroet waarbij een heel hoge commandant en circa vijftien ondercommandanten werden omgebracht. Daarbij zijn ook burgers omgekomen. Dat is tot op zekere hoogte toegestaan volgens het internationaal recht.

De annulering van de zeetrip is klein leed. Vervelend, meer is het niet. De cruisemaatschappij komt met een alternatief of de mogelijkheid het betaalde bedrag terug te krijgen. Kun je nagaan wat een kostenpost dat is voor de cruiserederij vanwege o.a. het ingekochte eten. Hezbollah wil ook de economie treffen.

Het echte leed ondervinden familieleden en vrienden van gesneuvelden - dus militairen en eveneens burgers - door raketten e.d. Ook de families van gegijzelden gaan door een hel, omdat hun geliefden gedood zijn of misschien nog in leven onder barbaarse omstandigheden. Uiteraard mogen de families en vrienden van al degenen die op 7 oktober rond Gaza zijn vermoord door Hamas niet worden vergeten. En dan heb je nog families van soldaten die aan het front zitten. Vechtend of in afwachting van een grondoorlog in Libanon. Er is nog een categorie die lijdt en dat zijn getroffenen door aanslagen op de Westbank (Judea en Samaria). En in Gaza en Zuid-Libanon wordt ook geleden.

Israëli’s proberen zoveel als mogelijk hun normale leven voort te zetten. Dat willen zij zich niet laten afpakken door Iran, Hamas, Hezbollah en andere proxies. Maar de oorlog zit in de hoofden en harten van iedereen. De oorlog die begon op 7 oktober heeft het karakter van een nieuwe Onafhankelijkheidsoorlog. Met andere vijanden dan in 1948. Niet meer soennieten, het zijn nu vooral de sjiieten.