Vandaag is het 216 oktober

Deze website maakt
gebruik van cookies

bekijk onze algemene voorwaarden

Column Harry Polak

Tot zijn pensionering in 2012 was Harry Polak (1947) als kwaliteitsadviseur werkzaam in de geestelijke gezondheidszorg. In 2016 maakten hij en zijn vrouw Irith alija: ze emigreerden naar Israël, waar hun jongste dochter toen al woonde en hun oudste later volgde. Na een aantal jaren in Herzliya wonen ze nu in Raänana.
< terug
Portret Harry Polak

Onzekerheid

donderdag 7 december 23, 14:23

Na 7 oktober is het leven voor Israëli’s onzekerder geworden. Al degenen die door Hamasterroristen op gruwelijke wijze zijn vermoord, in de woonplaatsen en op het muziekfestivalterrein in de nabije omgeving van Gaza, laten familie na. Voor die familie is het bitter om verder te moeten zonder hun geliefden. Dat pijnlijke gemis tast je bestaanszekerheid aan.

Ook voor hen die gekidnapte familieleden in Gaza hebben, is het zwaar om te leven in de voortdurende onzekerheid over het lot van de gegijzelden. Komen hun dierbaren heelhuids terug? 

Dan zijn er de families van de soldaten die in Gaza vechten. Zij verkeren dag in dag uit in onzekerheid of hun dierbaren het overleven of misschien gewond uit de strijd komen. Ook in het noorden vinden schermutselingen plaats waarbij doden en gewonden vallen en dus families dagelijks in angst leven.

Veel burgers uit de streek rond Gaza die de Zwarte Sjabbat hebben overleefd en elders een goed heenkomen moesten zoeken, leiden een onzeker bestaan. Wanneer kunnen ze terug? Gáán ze terug naar de plaatsen waar ze een goed leven hadden opgebouwd?

Ook in het noorden zijn de bewoners van het grensgebied met Libanon op last van de overheid naar elders vertrokken. Voor hun eigen veiligheid natuurlijk, maar het valt niet mee om ‘huis en haard’ te verlaten.

Andere Israëli’s die ‘alleen’ met luchtalarm te maken hebben, ervaren - gelukkig voor hen - niet het verdriet van de families die afscheid hebben moeten nemen van een echtgenoot, zoon, dochter of ander gezins- of familielid. Of van wie gekidnapten in Gaza zitten.

Maar om nu te zeggen dat degenen die gevrijwaard zijn van het zojuist genoemd verlies momenteel een rustige tijd doormaken, is wat al te luchthartig gezegd. Tot nog toe is het vooral een oorlog met Hamas. Hezbollah en de Houthi’s doen weliswaar ook mee, maar het zijn toch meer speldenprikken. Serieuze prikken, dat wel. Ze hebben zich echter nog niet volledig in de strijd geworpen.

Die angst was er wel aan het allereerste begin. In die periode kwam er opeens een - naar achteraf bleek loos - alarm dat alle Israëli’s de schuilkelders en schuilkamers in moesten. Bij mijn vrouw en mij brak de paniek enigszins los. Gaat Hezbollah met zijn rakettenarsenaal nu helemaal los? Ze schijnen duizenden van die projectielen klaar te hebben staan. Die schijnen heel wat krachtiger en preciezer te zijn dan de raketten uit Gaza. 

Er gebeurde na dat verontrustende, doch foutieve bericht gelukkig niets. Er zijn nu echter commentatoren die veronderstellen dat als Hamas dreigt te worden verslagen, Iran opdracht geeft aan Hezbollah om voluit de strijd met Israël aan te binden. In dat geval zal héél Israël bescherming moeten zoeken. In onze schuilkamer staat net als bij vele anderen nog steeds een voorraad klaar van droog eten en water plus batterijradio, zaklamp e.d., wat we volgens de instructie van het Home Front dienden te hebben voor het geval dat. 

Deze week zetten we daar ook een chanoekia met kaarsen klaar. Die zekerheid hebben we tenminste. Chanoeka sameach!