Onlangs hadden zowel NRC als de Volkskrant een interview met Gideon Levy, de door velen in Israël, maar niet door mij, gehate journalist van Ha’Aretz. Levy vereenzelvigt zich vooral met het Palestijnse leed en neemt daardoor een vrij uitzonderlijke positie in. Hij beweerde in het interview met de Volkskrant dat Israëli’s via hun tv-kanalen geen of nauwelijks beelden zien van de verwoestingen in Gaza door Israëlische bombardementen. Hij zei dat Nederlanders via hun tv-kanalen vast een beter beeld krijgen van wat Israël in Gaza aanricht.

Nu kijken mijn vrouw en ik niet zo vaak naar het Israëlische tv-nieuws vanwege ons taalprobleem. Nadat de grondoorlog met Hamas eind oktober is uitgebroken, kijken we vaker. Vooral kanaal 11 (KAN) en 12. Dan zien we met enige regelmaat beelden van Israëlische soldaten die in Gaza opereren. Daarop zijn duidelijk de gebouwen te zien die omlaag zijn gehaald of zwaar zijn beschadigd. Het doet me denken aan de beelden die je eerder zag van de Syrische burgeroorlog. Ongetwijfeld zullen de kijkers naar Al Jazeera heel wat meer te zien krijgen van de verwoestingen door de Israëlische krijgsmacht. 

Op de Israëlische tv zijn wel vaak beelden te zien van de ravage die door de Hamas is aangericht op 7 oktober. In brand gestoken huizen, geblakerde keukens en dito huiskamers en slaapkamers. Ook zie je dan bloedsporen, doch daar blijft het bij uit piëteit voor de slachtoffers. In rapportages over de verschrikkingen van 7 oktober in de woonplaatsen en op het muziekfestivalterrein wordt wel alles uit de doeken gedaan. Dat tart iedere verbeelding. Je moet over stalen zenuwen beschikken om dat allemaal met droge ogen tot je te kunnen nemen.

Oorlog is afschuwelijk. Het is naar mijn idee heel begrijpelijk dat mensen vooral begaan zijn met de eigen burgers en soldaten. Dus Israëli’s bekommeren zich in de eerste plaats om hun eigen doden en gewonden net zoals Palestijnen dat om hún eigen mensen doen. Ik vermoed dat in de Tweede Wereldoorlog Nederlanders zich toch echt minder druk maakten om doden aan Duitse kant dan om de eigen slachtoffers, als ze al aan de Duitsers dachten. 

We horen in Ra’anana regelmatig straaljagers overvliegen. Dat zouden best eens F-35’s kunnen zijn die naar Gaza vliegen of daar vandaan terugkomen. Mij bekruipt dan steeds de gedachte dat hun missie gepaard gaat met het bombarderen van de vijand. En dat is iets wat ik als onvermijdelijk zie, maar ik word er echt niet blij van. 

Een vroegere collega uit Nederland met wie ik nog steeds contact heb, liet ik weten dat in Israël geen snoepjes worden uitgedeeld als er Palestijnse doden vallen. Dat hoge dodental in Gaza (als de cijfers kloppen - en daar mag je best grote vraagtekens bij plaatsen) is allerminst iets wat in het voordeel van Israël werkt. Naar mijn idee heeft iedereen dat hier goed door. Iedere dode is er natuurlijk een te veel. Als je echter moet kiezen tussen ‘zij dood of wij dood’, dan lijkt de keus me duidelijk.